Z Wikipedii
Mak alpejski, mak tatrzański (Papaver alpinum L.) – gatunek byliny należący do rodziny makowatych. Rośnie dziko w wysokich partiach gór Europy. Licznie występuje w Wielkiej Fatrze. W Polsce wyłącznie w Tatrach i jest rzadki.
[edytuj] Charakterystyka
- Pokrój
- Roślina wieloletnia tworząca niskie darnie o wysokości 10-20 cm. Oprócz kwitnących pędów wytwarza liczne pędy płonne. Pędy w nasadzie otulone starymi liśćmi.
- Liście
- Wyłącznie różyczkowe, sinozielone, ogonkowe, 3-4-razy pierzastosieczne. Poszczególne listki zakończone szczecinką.
- Łodyga
- Głąbik kwiatowy wysokości do 20 cm, brunatno owłosiony.
- Kwiaty
- Kwiat o średnicy do 2,5 cm cm (u typowego gatunku), 4 płatki białe z żółtą nasadą lub żółtawe (rzadko). Działki kielicha gęsto owłosione. Wewnątrz pojedynczy słupek z tarczowatym, 4-6 promieniowym znamieniem i liczne pręciki.
- Owoc
- Kulistojajowata i pokryta szczecinkami torebka zwana makówką.
- Biotop
- Piargi, skały, murawy. Dużo częściej na podłożu wapiennym, ale występuje również na granicie. W Tatrach spotykany jest we wszystkich piętrach roślinności, ale główny obszar jego występowania to piętro alpejskie. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Papaverion tatrici [1].
[edytuj] Zastosowanie
- ↑ Matuszkiewicz Władysław. Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
[edytuj] Bibliografia
- Zofia Radwańska-Paryska: Rośliny tatrzańskie. Warszawa: WSiP, 1988. ISBN 83-09-00256-4.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
[edytuj] Zobacz też
Galeria zdjęć i grafik
