Masakra w Sabra i Shatila

Z Wikipedii

Masakra w Sabra i Shatila (arabski.: صبرا وشاتيلا) została dokonana na palestyńskich uchodźcach we wrześniu 1982 r. przez libańskie maronickie oddziały pod dowództwem Eli Hobejka. Liczba ofiar oceniana jest na 700-3500.

W trakcie całego wydarzenia obozy uchodźców były otoczone przez Siły Obronne Izraela, które według zeznań ich dowódców były całkowicie nieświadome tego co się dzieje wewnątrz. Rola wojska Izraela w tej masakrze jest obiektem kontrowersji.

[edytuj] Rys wydarzeń

Nazwa "Sabra" odnosi się do ubogich okolic Zachodniego Bejrutu, sąsiadujących z obozem uchodźców "Shatila", założonym dla palestyńskich uchodźców w 1949 roku. Przez lata zatarły się granice pomiędzy nimi, i powszechnie nazywano je "obozami Shabra i Shatila".

Od 1975 do 1990 roku, w Libanie trwała wojna domowa. Jedną ze stron konfliktu był Libański Kościół Maronicki, wyposażany przez Izrael w broń do walki z OWP.

OWP używało południowego Libanu jako bazy wypadowej przeciwko Izraelowi, a Izrael dokonywał nalotów na pozycje OWP w Libanie. 6 czerwca 1982 roku Izrael zdecydował się na interwencję wojskową, wprowadzając 60,000 żołnierzy na teren Libanu. Interwencja ta została oficjalnie potępiona przez ONZ. Po dwóch miesiącach w wyniku działań USA podpisano zawieszenie broni, na mocy którego Liban miał pozostawać pod nadzorem sił międzynarodowych.

1 września oficjalnie zakończono wycofywanie sił OWP z okolic Beirutu. Dwa dni później Izrael otoczył obozy uchodźców swoimi wojskami. Izraelski Minister Obrony Ariel Szaron wydał oświadczenie stwierdzające że 2000 wojowników OWP pozostało w Beirucie. Palestyna stanowczo zaprzeczyła temu oświadczeniu.

Ariel Szaron i Rafael Eitan poprosili libańskie oddziały maronickie o wkroczenie do obozów i ujęcie ukrywających się tam bojowników OWP. Wieczorem 16 września 1982 roku oddziały te wkroczyły do obozów. Przez następnych 36 do 48 godzin dokonały one masakry wewnątrz obozów.

[edytuj] Odpowiedź międzynarodowa

16 grudnia 1982 Zgromadzenie Ogólne ONZ potępiło masakrę i oficjalnie uznała ją za akt ludobójstwa (A/RES/37/123(A-F) UN General Assembly, 16 Grudnia 1982). Żadne akcje narodowe ani międzynarodowe nie zostały nigdy przedsięwzięte przeciwko dowódcy Elie Hobeika, który zginął 20 lat później w wybuchu bomby w Beirucie.

Masakra przyciągnęła uwagę mediów na całym świecie. Większość relacji skupiała się na roli Izraela. Włoscy pracownicy lotnisk zbojkotowali Izraelską linię lotniczą El Al. W synagogach w Mediolanie i Rzymie podłożono bomby.

Tygodnik Time opublikował 21 lutego 1983 artykuł opisujący Szarona jako bezpośrednio odpowiedzialnego za masakrę. Szaron pozwał tygodnik za zniesławienie w Izraelskim i Amerykańskim sądzie. Time wygrał ten proces w USA, choć sędziowie uznali jednocześnie artykuł za nieprawdziwy i szkalujący.

Benny Morris, w książce Israel's Secret Wars opisał że Izrael udostępnił buldożery do zakopywania ciał zamordowanych Palestyńczyków.

W Szwedzko-Francusko-Niemiecko-Libańskim filmie dokumentalnym Massaker [1] (2005) sześciu byłych żołnierzy libańskich, którzy uczestniczyli w masakrze, zeznało że Izrael bezpośrednio brał w niej udział. Jeden z nich stwierdził że widział Izraelski buldożer niszczący zamieszkany budynek wewnątrz obozu. Inny zeznał że Izraelscy żołnierze zaopatrzyli ich w materiały do zniszczenia ciał pozostawionych na ulicach.

[edytuj] Sabra i Shatila po masakrze

Zaraz po masakrze siły Izraela zaczęły opuszczać Beirut. Ochronę obozów powierzono Włochom. Kiedy po kolejnych atakach na siły międzynarodowe Włochy wycofały swoich żołnierzy z Libanu, bezpieczeństwo obozów zostało przekazane oddziałom Amal.

[edytuj] Literatura

• al-Hout Sabra And Shatila : September 1982. Pluto Press. ISBN 0-7453-2302-2.
• Joel Campagna (2002) The Usual Suspects. World Press Review 49 (4).
• Noam Chomsky (1989). Necessary Illusions: Thought control in democratic societies. South End Press. ISBN 0-89608-366-7.
• Eisenberg, Laura Zittrain, Neil Caplan (1998). Negotiating Arab-Israeli Peace: Patterns, Problems, Possibilities. Indiana University Press. ISBN 0-253-21159-X.
• Amal Hamdan (2003). Remembering Sabra and Shatila. Al-Dżazira.
• Amnon Kapeliouk Enquête sur un massacre: Sabra et Chatila. Seuil. ISBN 2-02-006391-3
• Bernard Lewis. "The New Anti-Semitism", The American Scholar, Volume 75 No. 1, Winter 2006, pp. 25-36.
• Lewis, Bernard (1999). Semites and Anti-Semites: An Inquiry into Conflict and Prejudice. W. W. Norton & Co. ISBN 0-393-31839-7.
• Barnaby Mason (2002). Analysis: 'War crimes' on West Bank. BBC World News.
• Benny Morris. Israel's Secret Wars: A History of Israel's Intelligence Services, Grove, 1991, ISBN 0-8021-1159-9.
• New 'evidence' in Sharon trial (May 8, 2002). BBC World News.
• Schiff, Z. & Ya'ari, E. (1984). Israel's Lebanon War. New York, NY: Simon & Schuster. ISBN 0-671-47991-1.
• Jean Shaoul (2002). Sharon’s war crimes in Lebanon: the record. World Socialist Web Site.
• Chris Tolworthy (2002). Sabra and Shatila massacres -- why do we ignore them?. Global Issues.
• United Nations General Assembly, A/RES/37/123(A-F). The situation in the Middle East

[edytuj] Linki zewnętrzne

• BBC News archive and video
• Ariel Sharon, From Sabra/Shatila to Jenin: Another U.S.-approved “good genocidist” free to kill
• Sabra-Shatila, 22 Years Later: Reagan and the Killing Fields of Lebanon
• Kahan Commission of Inquiry – Wyniki oficjalnego śledztwa Izraela.
• Report of the Kahan Commission - materiały Ministerstwa Spraw Zagranicznych Izraela.
• DOC Libańskie materiały oczyszczające Szarona z zarzutów.
• Cobra Hobeika & Sabra Shatilah (napisane przez ochroniarza Hobejki)
• Innocent Sharon
• Witnesses
• Sabra and Shatila Report