Maurycy Allerhand

Z Wikipedii

Maurycy Allerhand (ur. 28 czerwca 1868 w Rzeszowie, zm. w 1942 we Lwowie) - wybitny polski prawnik, profesor Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego.

Pochodził z zamożnej żydowskiej rodziny właściciela ziemskiego. Ukończył szkołę średnią w Rzeszowie, po czym podjął studia na uniwersytecie w Wiedniu. Tytuł doktora praw uzyskał tam w 1892. Zamieszkał we Lwowie i rozpoczął praktykę adwokacką. W 1900 otworzył samodzielną kancelarię adwokacką, jednocześnie publikował w czasopismach krajowych i zagranicznych rozprawy, artykuły i monografie prawnicze. W 1909 habilitował się na Uniwersytecie Lwowskim w dziedzinie prawa procesowego na podstawie pracy Podstęp w procesie. Wiele prac ogłosił w języku niemieckim, głównie publikował jednak w polskim. W 1917 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1922 - zwyczajnym. 22 sierpnia 1919 został mianowany członkiem Komisji Kodyfikacyjnej RP, w 1922 członkiem Trybunału Stanu. W 1929 był także prezesem Żydowskiej Gminy Wyznaniowej. Nie angażował się politycznie, reprezentował postawę pełnej asymilacji z narodem i państwem polskim. Przez cały czas prowadził praktykę adwokacką. Pracował też naukowo: wykładał prawo egzekucyjne, prawo niesporne i konkursowe, historię i organizację sądownictwa, adwokatury i notariatu, prawo ubezpieczeniowe w lotnictwie. Do 1933 był kierownikiem Zakładu Prawa Handlowego i Wekslowego. Zapraszał często młodych prawników na seminaria w swym gabinecie. Uczestnikami tych seminariów byli znani później polscy prawnicy: Karol Koranyi, Kazimierz Przybyłowski, Jerzy Sawicki, Stefan Rozmaryn-Kwieciński. W latach 1932 - 1933 ogłosił dwuczęściowy komentarz do Kodeksu Postępowania Cywilnego, w 1935 Komentarz do Kodeksu Handlowego, zaś w 1937 komentarz do Prawa Upadłościowego. Po zajęciu Lwowa przez wojska sowieckie i reorganizacji uniwersytetu prowadził wykłady na wydziale prawa. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i wkroczeniu 30 czerwca 1941 r. do Lwowa Niemców odmówił przyjęcia stanowiska przewodniczącego Judenratu (rady żydowskiej). Zmuszony do zamieszkania w getcie, wreszcie wywieziony do obozu Janowskiego, został wraz z żoną i innymi Żydami zamordowany w sierpniu 1942. Jego syn Joachim, synowa i wnuk Leszek cudem uratowali się z holokaustu.