Milicja Francuska
Z Wikipedii
Milicja Francuska (fr. Milice Française), zwana też Francuskim Gestapo – kolaboracyjna formacja paramilitarna działająca w latach 1943-1944 w okupowanej części Francji
Milice Française została utworzona w styczniu 1943 r. z przeformowania organizacji Service d'Ordre Legionnaire, która popierała rząd Vichy marszałka Philippe’a Pétain’a oraz wysuwała propozycje pomocy w pozbyciu się Żydów i zwalczaniu ruchu oporu (resistance). Na czele Milice Française stał nominalnie Pierre Laval, premier rządu Vichy, a faktycznie kierował nią Joseph Darnand, znany kolaborant. Uzyskał on stopień SS-Sturmbannführera i złożył osobistą przysięgę na wierność Adolfowi Hitlerowi.
Ochotnicy do Milice Française rekrutowali się głównie ze skrajnie prawicowych i faszystowskich ugrupowań politycznych. Poza motywami natury ideologicznej dużą rolę odgrywały także takie czynniki, jak bezpieczne zatrudnienie (członkowie Milice Française nie mogli być wysyłani na roboty przymusowe), regularna płaca i racje żywnościowe.
Głównymi zadaniami Milice Française były: przestrzeganie porządku publicznego, propaganda i bezpieczeństwo. W sytuacji praktycznie wojny domowej we Francji między siłami prorządowymi a ruchem oporu rola Milice Francaise sprowadzała się faktycznie do pełnienia funkcji pomocniczej służby policyjnej w służbie Niemiec. Uczestniczyła ona w licznych egzekucjach, zabójstwach i deportowaniu Żydów z Francji do obozów koncentracyjnych. Tak jak Gestapo, jej członkowie brali udział w torturach i przesłuchaniach aresztowanych, ale w wielu przypadkach były one brutalniejsze i częściej kończyły się śmiercią. W związku z tym byli oni szczególnie znienawidzeni we francuskim społeczeństwie. Szybko rozpoczęły się zabójstwa milicjantów przez członków ruchu oporu. Najwyższym rangą członkiem Milice Française zabitym przez ruch oporu był Philippe Henriot, minister informacji i propagandy w rządzie Vichy, zwany też "Francuskim Goebbelsem". W odpowiedzi milicjanci zamordowali kilku lewicowych lub lewicujących polityków i intelektualistów, jak Georges Mandel i Victor Basch.
2 czerwca 1943 r. w Milice Française została wyodrębniona jej część zajmująca się wyłącznie zadaniami policyjnymi i bezpieczeństwa, zwana Franc Garde. Na jej czele stanął Jean de Vaugelas w stopniu SS- Sturmbanführera. Jednakże do listopada pozostawała ona nieuzbrojona. W wyniku rozmów przeprowadzonych przez J. Darnanda z oficerami SS pod koniec 1943 r. Franc Garde dostała od Niemców lekką broń, a w zamian ok. 200 milicjantów przeszło do Waffen-SS. 30 grudnia tego roku J. Darnand otrzymał w rządzie Vichy stanowisko sekretarza generalnego ds. spraw bezpieczeństwa.
Od stycznia 1944 r. Milice Française rozszerzyła swoją działalność na północną część Francji. Jej kwaterą główną stała się dawna siedziba Francuskiej Partii Komunistycznej w Paryżu. Natomiast szkoła oficerska została umiejscowiona w synagodze Auteuil. Liczebność organizacji wynosiła wówczas prawdopodobnie ok. 25-35 tys. ludzi, w tym ok. 10-12 tys. we Franc Garde. Jednocześnie od początku roku Milice Française zaangażowała się w zbrojne zwalczanie partyzantów (maquis). Członkowie Franc Garde uczestniczyli w kilku operacjach w różnych częściach Francji prowadzonych wraz z siłami niemieckimi. W większości przypadków ich rezultaty były jednak niewystarczające, gdyż milicjanci nie byli odpowiednio przygotowani do prowadzenia walk zbrojnych. W niektórych sytuacjach przy napotkaniu sił partyzanckich uchylali się nawet od podjęcia walki.
Pod koniec sierpnia 1944 r., kiedy większość obszaru Francji była już wyzwolona, J. Darnand wyprowadził ok. 6 tys. milicjantów i ok. 4 tys. członków ich rodzin do Alzacji, a następnie do Niemiec. Tam na początku 1945 r. ok. 1,5 tys. członków Milice Francaise wstąpiło do formowanej przez Niemców 33 Dywizji Grenadierów SS "Charlemagne". Część milicjantów walczyła też do końca wojny z komunistycznymi partyzantami w północnych Włoszech. Ci spośród nich, którzy pozostali we Francji, stali się w dużej części ofiarami rozprawy z kolaborantami (tzw. "epuration"). Reszta po zakończeniu wojny została najczęściej rozstrzelana lub skazana na wieloletnie więzienie.
Członkowie Milice Française nosili niebieskie uniformy, brązowe spodnie i szerokie niebieskie berety na głowie. Podczas operacji antypartyzanckich używano przedwojennych hełmów francuskich. Organem prasowym było pismo "Combats".
[edytuj] Bibliografia
Chris Bishop, Zagraniczne formacje SS. Zagraniczni ochotnicy w Waffen-SS w latach 1940-1945, Warszawa 2006
