Mulaj Abd al-Hafiz

Z Wikipedii

Mulaj Abd al-Hafiz (arab. عبد الحفيظ بن الحسن = ʿAbd al-Hafīẓ ibn al-Hassan, fr. Moulay Abd al-Hafid, ur. 1875 w Fezie, zm. 4 kwietnia 1937 w Enghien-les-Bains) - sułtan Maroka w latach 1908-1913, z dynastii Alawitów, syn sułtana Hassana I.

Mulaj Abd al-Hafiz objął tron w 1908 roku w wyniku powstania przeciw władzy swojego brata Abd al-Aziza IV. Dążył do odnowienia prestiżu monarchii i zachowania niepodległości Maroka.

Po objęciu władzy musiał jednak potwierdzić przywileje europerskich potęg kolonialnych, żeby zapewnić sobie ich uznanie jako władca Maroka. Nie zdołał także utrzymać pokoju w kraju - w 1911 roku doszło do wielkiej rewolty plemion, a wrogim jego władzy rebeliantom udało się dotrzeć aż do ówczesnej marokańskiej stolicy - Fezu. Mulaj Abd al-Hafiz zdołał ocalić władzę tylko dzęki interwencji wojsk francuskich.

To otwarte zaangażowanie Francji doprowadziło jeszcze w tym samym roku do drugiego konfliktu marokańskiego. Po rokowaniach Niemcy uznały ostatecznie Maroko za obszar wpływów francuskich. Francja mogła dzięki temu 30 marca 1912 roku na mocy Traktatu z Fezu ogłosić Maroko swoim protektoratem. Północna część kraju została przy tym oddana Hiszpanii, a miasto Tangier otrzymało status eksterytorialny. Rok później sułtan Abd al-Hafiz został przez władze francuskiego protektoratu zmuszony do abdykacji i emigracji. Tron objął wówczas jego brat Mulaj Jusuf.

To jest tylko zalążek artykułu związanego z Marokiem. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.

Poprzednik Abd al-Aziz IV

Sułtan Maroka 1908-1913

Następca Jusuf ibn Hassan