Mychajło Krat
Z Wikipedii
Mychajło Krat, ukr. Михайло Миколайович Крат (ur. 6 sierpnia 1892 r. w Hadziaczu w Rosji, zm. 8 sierpnia 1979 r. w Detroit w USA) – rosyjski, a następnie ukraiński wojskowy (generał chorąży), nominalny dowódca 1 Dywizji Ukraińskiej Armii Narodowej pod koniec II wojny światowej
Służył w armii rosyjskiej, dochodząc do stopnia pułkownika. Brał udział w I wojny światowej. Po jej zakończeniu związał się z ukraińskimi środowiskami niepodległościowymi. Od sierpnia 1919 r. w stopniu podpułkownika był dowódcą 8 czarnomorskiego pułku 3 Żelaznej Dywizji Strzeleckiej w składzie Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. Następnie objął funkcję szefa sztabu 1 Zaporoskiej Dywizji Strzelców. W 1920 r. został zastępcą dowódcy samodzielnego kinnogirskiego dywizjonu kawalerii. W listopadzie tego roku wraz z wojskami ukraińskimi został internowany w Polsce.
W okresie II wojny światowej podjął współpracę z Niemcami. Na pocz. 1945 r. znalazł się w sztabie nowo tworzonej przez gen. Pawło Szandruka Ukraińskiej Armii Narodowej (UNA). Był przez niego popierany na dowódcę 1 Dywizji UNA, formowanej głównie na bazie resztek 14 Dywizji Grenadierów SS, ale niemieckie dowództwo do końca wojny nie zgadzało się na to. Po kapitulacji Niemiec 8/9 maja 1945 r., trafił do niewoli alianckiej i został osadzony w obozie dla jeńców wojennych w Rimini we Włoszech. Był wówczas formalnym "dowódcą" ukraińskich jeńców. Dzięki interwencji gen. P. Szandruka u gen. Władysława Andersa nie został przez Brytyjczyków wydany wraz z innymi Ukraińcami Sowietom, ale udał się na emigrację do USA. Był autorem wspomnień o historii 3 Żelaznej Dywizji Strzeleckiej. Władze Ukraińskiej Republiki Ludowej na uchodźstwie awansowały go do stopnia generała porucznika.
