Najwyższy Czas!
Z Wikipedii
| Najwyższy Czas! | |
|---|---|
| Częstotliwość | tygodnik |
| Kraj | Polska |
| Wydawca | 3S Media Sp. z o.o. |
| Rodzaj czasopisma | społeczno polityczny |
| Pierwsze wydanie | 1990 |
| Redaktor naczelny | Tomasz Sommer |
| Średni nakład | ok. 30 000 egz. |
| Liczba stron | 52 |
| ISSN | 0867-0366 |
| Strona internetowa czasopisma | |
Najwyższy Czas! – polityczno-społeczny tygodnik konserwatywno-liberalny związany z Unią Polityki Realnej. Wydawany od 31 marca 1990 r. przez Oficynę Konserwatystów i Liberałów z siedzibą w Józefowie pod Warszawą, której właścicielem jest Janusz Korwin-Mikke. Na początku tygodnik był jednokolorową gazetą formatu A3, obecnie jest to wydanie "magazynowe" A4. Czasopismo wychodzi przeważnie co tydzień, z wyjątkiem świąt i okresu wakacyjnego, kiedy to ukazuje się co dwa tygodnie.
Od numeru 38 (853) z 23 września 2006 nastąpiły zmiany w wyglądzie i składzie "NCz!". Liczba stron wzrosła z 48 do 56, cztery pierwsze i ostatnie strony drukowane są na bielszym papierze. Pojawiły się nowe rubryki: kąciki warcabowy, heraldyczny oraz informujący o bieżących zdarzeniach z rodzin monarszych. Ponadto pojawiać się zaczęły dwie recenzje filmów, natomiast rubryka "Postępy" została znacznie poszerzona (obok Postępu w kraju, Europie, Świecie i "Postępów Postępu" pojawiły się Postęp w Azji, Afryce i Pacyfiku, a "Postęp w Amerykach" podzielony został na "Postęp w Ameryce Północnej" i "Postęp w Ameryce Łacińskiej"). Cena numeru wzrosła z 4,50 zł do 5 zł. Od numeru 37 (904) z września 2007 roku tytuł jest własnością spółki 3S Media, której jednym z właścicieli jest redaktor naczelny Tomasz Sommer. Efektem zmiany właściciela była zmiana szaty graficznej i rozkładu artykułów.
Spis treści |
[edytuj] Specyfika
[edytuj] Konserwatyzm
Redakcja i publicyści Najwyższego Czasu dla podkreślenia konserwatywnego charakteru pisma stosują rzadko spotykane w innych mediach prasowych zabiegi redaktorskie:
- numerowanie stron liczbami w systemie rzymskim
- częste podawanie tradycyjnych tytułów przy nazwiskach np.
- WCz (Wielce Czcigodny) – posłowie
- WDost (Wielce Dostojny) – senatorowie
- tytuły szlacheckie (np. hrabia, Sir)
- JE (Jego Ekscelencja) – biskupi oraz wysocy urzędnicy państwowi: ministrowie, prezydenci
- JEm (Jego Eminencja) – kardynałowie
- Jego Królewska/Książęca/Cesarska Mość, Jego Wysokość – władcy i członkowie rodów monarszych
- JŚw (Jego Świątobliwość) – papież
- stawianie przed nazwiskami (przed którymi nie zostały podane powyższe tytuły) literki "p" (Pan/Pani).
- częste używanie ortografii sprzed reformy ortografii z 1936 roku[potrzebne źródło].
- tłumaczenie lub spolszczanie obcych imion (np. George W. Bush – Jerzy W. Bush), łącznie z oddawaniem zdrobnień (np. Tony Blair – Antek Blair)
Dla deputowanych Parlamentu Europejskiego został utworzony tytuł "Czcigodny Euro Poseł" z prześmiewczym skrótem CEP[potrzebne źródło].
[edytuj] Liberalizm
Charakterystyczną cechą NCz! jest także promowanie skrajnego liberalizmu gospodarczego, wiążące się z konsekwentną krytyką państwa (rozumianego jako system biurokratyczno-prawny) nazywanego na łamach gazety pasożytem, mafią, okupantem, a także rzadko spotykanymi w innych mediach zestawieniami, sugerującymi iż model socjaldemokratyczny państwa jest formą socjalizmu podobną do faszyzmu i komunizmu (znane słowa Janusza Korwin-Mikkego o góralu, który nawet za czasów Stalina czy Hitlera mógł wytwarzać oscypki tak jak chciał, teraz stoi nad nim urzędnik unijny).
- określenia działań organizacji ekologicznych ekooszołomstwem czy też ekosocjalizmem
- nazywanie podatków "złodziejstwem", "wyzyskiem" czy "grabieżą", a nakładające je władze okupantem" (Polski, Niemiec itd)
- bezkompromisowa krytyka modelu państwa socjaldemokratycznego, objawiająca się przez nazywanie np. Unii Europejskiej "Eurosojuzem", "Eurokołchozem" albo Związkiem Socjalistycznych Republik Europejskich, czy III RP państwem stworzonym przez "lewicę laicką" (tu wymieniani są najczęściej politycy i ludzie związani z późniejszą Unią Wolności oraz środowiska Gazety Wyborczej nazywanej "michnikowszczyzną") i komunistów, którzy już przynajmniej od początku lat 70. wiedzieli, że socjalizm jest gorszy, a kontrolowany przez nich kapitalizm może przynieść znaczne korzyści w stosunku do socjalizmu realnego
- nawiązania do retoryki socjalistycznej (np. nazywanie Protokołu z Kioto aktem "terroru centralnego planowania", promowanie postawy "antyrewolucyjnej")
- krytyka mylnie zdaniem autorów NCz! nazywanych prawicowymi partii politycznych takich jak LPR czy PiS określanych "pobożnymi socjalistami" jako promujące etatyzm i interwencjonizm państwowy, wiążąca się ze sprzeciwem z powszechnym w Polsce traktowaniem konserwatyzmu, za jedyny wyznacznik prawicowości (zdaniem publicystów owym podstawowym wyznacznikiem jest antysocjalizm oraz umiłowanie wolności gospodarczej).
[edytuj] Stałe rubryki
[edytuj] Różowa Księga
Redaktorem rubryki jest osoba o pseudonimie Inkwizytor (zwany też "Wielkim Inkwizytorem"), który komentuje i ocenia listy czytelników dotyczące opisów rzeczy czy sytuacji postrzeganych przez nich jako promowania socjalizmu oraz innych postaw uznawanych przez NCz! za lewicowe. Otwarte głoszenie lewicowych poglądów nie jest szczególnie piętnowane przez autorów rubryki: przyjmowane są głównie zgłoszenia dotyczące literatury pięknej, filmów, podręczników, gier komputerowych itp., nie niosących pozornie żadnych treści politycznych. Czytelnicy za składanie "donosów" otrzymują nagrody książkowe.
[edytuj] Postępy
Podzielona na dziewięć części (Postęp w kraju, Postęp w Europie, Postęp w Ameryce Północnej, Postęp w Azji, Postęp w Afryce, Postęp w Ameryce Łacińskiej, Postęp na Pacyfiku, Postęp w świecie i Postępy postępu) stała rubryka w sposób sarkastyczny opisująca bieżące wydarzenia. Słowo postęp w tytule rubryki ma wydźwięk ironiczny i kojarzony z wydarzeniami uznawanymi przez autorów za przejawy tego typu postępu, który w środowiskach konserwatywnych jest odbierany w sposób jednoznacznie negatywny.
[edytuj] Przegląd prasy
Prowadzony przez redaktora kryjącego się za pseudonimem Q, zawiera fragmenty artykułów z głównie polskiej prasy, opatrzone zazwyczaj szyderczym komentarzem.
[edytuj] Inne
- Książka tygodnia (Marek Arpad Kowalski)
- W pajęczynie – strony internetowe
- Brydż (Janusz Korwin-Mikke) – omówienia strategii oraz nowinki ze świata brydża.
- Czarny koń – Iweta Rajlich, kącik szachowy
- Naiwny cynik – felieton (Marek Arpad Kowalski)
- Obserwatorium masonerii (Janusz Korwin Mikke)
- Z notatnika unijnego agitatora (Bogdan Dobosz) – bieżące sprawy związane z Unią Europejską
- Faksem z Tel Awiwu (Kataw Zar) – felietony pisane z, jak autor określa Izrael, "tropikalnego kurnika".
- Wywiad (Rafał Pazio)
- Heraldyka
- Kącik weksylologiczny
- Film (Mirosław Winiarczyk)
- Pro Fide, Rege et Lege – rubryka monarchistyczna (Adam Wielomski)
- Wiersz Andrzeja Waligórskiego – na tylnej okładce czasopisma
[edytuj] Ludzie
- Wojciech Grzelak (korespondent z Bijska na Syberii)
- Robert Lijka (Naczelny składacz "Najwyższego Czasu!")
- Marek A. Koprowski (publicysta zajmujący się sprawami Wschodniej Europy)
- Janusz Korwin-Mikke (były wydawca i redaktor naczelny, felietonista)
- Marek Arpad Kowalski (felietonista)
- Robert Lijka (redaktor techniczny)
- Miłosz Marczuk (zastępca redaktora naczelnego)
- Stanisław Michalkiewicz (publicysta, felietonista)
- Radosław Watras (skład okładek)
- Rafał Pazio (dziennikarz)
- Radosław Pyffel (publicysta zajmujący się sprawami Chin i Dalekiego Wschodu)
- Iweta Rajlich – kącik szachowy "Czarny Koń"
- Tomasz Sommer (redaktor naczelny i współwydawca)
- Tomasz Teluk (publicysta)
- Adam Wielomski – rubryka monarchistyczna "Pro Fide, Rege et Lege"
- Kataw Zar – korespondent z Izraela
- Marek Jan Chodakiewicz (felietonista)
- Paweł Zarzeczny (felietonista)
