National Hockey League
Z Wikipedii
| National Hockey League | |
| Dyscyplina | hokej na lodzie |
| Data założenia | 1917 |
| Prezes | Gary Bettman |
| Liczba zespołów | 30 |
| Państwo |  Stany Zjednoczone Kanada |
| Obecny mistrz | Detroit Red Wings |
| Partner TV | CBC, TSN, Versus, NBC |
| Oficjalna strona internetowa | |
National Hockey League (pl. Narodowa Liga Hokeja) – zawodowa organizacja zrzeszająca 30 drużyn hokejowych z Ameryki Północnej. Drużyny należące do NHL każdego sezonu walczą o Puchar Stanleya. Cechuje ją wysoki poziom gry oraz wysokie zarobki graczy (średnia pensja w sezonie 2000/2001 wyniosła 1 400 000 $)[1]. Liga ta została założona w 1917 roku w Montrealu w Kanadzie. Obecnie w NHL większość stanowią zespoły ze Stanów Zjednoczonych, a ponad połowa graczy pochodzi z Kanady. Składa się z dwóch konferencji oraz sześciu dywizji. W 2008 r. jedynym Polakiem w NHL jest Wojtek Wolski, Kanadyjczyk polskiego pochodzenia.
Spis treści |
[edytuj] Historia NHL
Po serii dyskusji w kanadyjskiej Narodowej Federacji Hokeja między właścicielem Toronto Blueshirts a właścicielami zespołów: Montreal Canadiens, Montreal Wanderers, Ottawa Senators, i Quebec Bulldogs ich przedstawiciele zebrali się w Montrealu, gdzie debatowali nad przyszłością National Hockey Association. Powodem dyskusji były zarzuty wobec właściciela Toronto Blueshirts, który był wpływową postacią w National Hockey Association, a którego oskarżano o oszustwa i faworyzowanie jego zespołu przez ligę NHA[2]. Efektem tych rozmów było stworzenie w 1917 roku National Hockey League. W pierwszym sezonie w rozgrywkach wzięły udział tylko cztery zespoły: Montreal Canadiens, Toronto Arenas, Ottawa Senators oraz Montreal Wanderers. Przez pierwsze siedem sezonów w rozgrywkach brały udział jedynie zespoły z Kanady, dopiero w latach 1924-1925 do rozgrywek przystąpił zespół ze Stanów Zjednoczonych – był nim Boston Bruins [3]. W sezonie 1926-1927 postanowiono po raz pierwszy podzielić ligę na dwie dywizje: amerykańską i kanadyjską. Liga NHL przez 25 sezonów, poczynając od 1942-1943 do 1966-1967 składała się wyłącznie z oryginalnej szóstki. Spowodowane to było wielkim kryzysem i rozpoczęciem II wojny światowej. W sezonie 1974-1975 ligę podzielono na dwie konferencje:
- Księcia Walii, podzieloną na dywizje: Adams oraz Norris;
- Clarenca Campbella , która dzieliła się na dywizje: Patrick oraz Smythe.
Podział na konferencje i dywizje stosowany w 2008 r. istnieje od sezonu 1998-1999, gdy obecny komisarz ligi postanowił wzorem z ligi NBA nazwać konferencje i dywizje geograficznie. W całej historii NHL tylko raz dwa razy nie przyznano Pucharu Stanleya. Pierwszy raz w sezonie 1918-1919, kiedy mimo, iż rozegrano pięć meczów finałowych rozgrywki przerwano z powodu epidemii hiszpanki. Natomiast drugi raz nie przyznano go w sezonie 2004-2005 z powodu lokautu w NHL.
W historii ligi do 2008 r. były trzy przerwy w rozgrywkach. Pierwsza miała miejsce w kwietniu 1992 roku, która była spowodowana strajkiem NHLPA. Jednak trwał on 10 dni i szybko wznowiono rozgrywki.[4]. Druga przerwa miała miejsce w sezonie 1994/1995. Powodem przerwy był spór wynagrodzenia dla pierwszoroczniaków. Przerwa w rozgrywkach trwała 104 dni. Spowodowało to zmniejszenie liczby meczów w tym sezonie do 48 sezonu zasadniczego, a playoffs odbyły się na normalnych zasadach[4]. Natomiast trzecia przerwa była spowodowana lokautem w sezonie 2004/2005. Ta przerwa trwała 310 dni co uniemożliwiło rozegranie sezonu.
[edytuj] Rozszerzenia ligi
Pierwsze rozszerzenia miały miejsce w sezonach w latach dwudziestych. Wtedy dołączyły zespoły: Boston Bruins, Montreal Maroons, Pittsburgh Pirates, New York Americans, Detroit Cougars, Chicago Black Hawks i New York Rangers. Następna ekspansja miała miejsce w sezonie 1967/1968 gdy Western Hockey League planowała się ogłosić lepszą ligą od NHL. Dołączyło wtedy sześć zespołów: Philadelphia Flyers, St. Louis Blues, Minnesota North Stars, Los Angeles Kings, Oakland Seals i Pittsburgh Penguins. Gdy w 1972 roku powstała World Hockey Association czyli kolejna konkurencja dla NHL liga poszerzyła się o kolejne dwa zespoły: New York Islanders i Atlanta Flames, a dwa lata później dołączyły również Kansas City Scouts i Washington Capitals. Gdy WHA przestała istnieć do NHL dołączyły cztery zespoły z tej ligi: Hartford Whalers, Québec Nordiques, Edmonton Oilers i Winnipeg Jets. Następne ekspansje miały miejsce w latach dziewięćdziesiątych. Dołączyły wtedy: San Jose Sharks, Ottawa Senators, Tampa Bay Lightning, Anaheim Mighty Ducks, Florida Panthers, Nashville Predators, Atlanta Thrashers, Columbus Blue Jackets, Minnesota Wild.
[edytuj] Drużyny
W pierwszym sezonie ligi NHL udział wzięły cztery zespoły. Jednak dzięki wielu rozszerzeniom obecnie liga liczy 30 zespołów (24 ze Stanów Zjednoczonych oraz 6 z Kanady). Obecnie najbardziej utytułowanym zespołem ligi jest Montreal Canadiens, który zdobył Puchar Stanleya aż 24 razy[5]. Drugą najbardziej utytułowaną drużyną jest Toronto Maple Leafs która zdobyła 13 razy Puchar Stanleya (ostatni zdobyła w 1967 roku)[6], a trzecią jest zespół Detroit Red Wings, dziesięciokrotny zdobywca tego trofeum[5]. W NHL gra najwięcej zespołów z Kanady spośród czterech głównych zawodowych lig w Stanach Zjednoczonych. Do 2008 r. grało 50 drużyn, łącznie z tymi, które grają obecnie. Każdy zespół ligi ma swoje kluby satelickie w American Hockey League i East Coast Hockey League.
Liga w 2008 r. podzielona jest na dwie konferencje. Każda z nich dzieli się na trzy dywizje, w których występuje po pięć drużyn. Obecny podział istnieje od sezonu 1998-1999, a ostatnie zmiany nastąpiły w sezonie 2000-2001 gdy do ligi dołączyły zespoły Minnesota Wild i Columbus Blue Jackets.
[edytuj] Konferencja Wschodnia
[edytuj] Konferencja Zachodnia
Drużyny ligi NHL wielokrotnie w przeszłości brały udział w meczach pokazowych. Jak na przykład: Super Series, Summit Series, Rendez-vous '87, Challenge Cup 1979 i NHL Challenge. Cztery pierwsze były rozgrywane z reprezentacją ZSRR oraz drużynami ze Związku Radzieckiego. Miało to związek z tym że zawodnicy z bloku wschodniego nie mogli grać w lidze NHL, a grali na bardzo wysokim poziomie. Dopiero w 1989 roku gracze z europy wschodniej pojawili się w NHL. NHL Challenge były to mecze towarzyskie z drużynami ze Skandynawii.
[edytuj] Zasady
W NHL stosuje się ogólne zasady hokeja na lodzie jednak jest kilka różnic z regułami IIHF. Zasady NHL są wzorcem dla wszystkich profesjonalnych lig w Ameryce Północnej (w ligach amatorskich stosuje się hybrydy zasad IIHF i NHL). Dotyczą one na przykład:
- Rozmiaru lodowiska: W NHL muszą wynosić 25.91 x 60.92 metrów (85 x 200 stóp), a w IIHF musi wynosić od 29 do 30 szerokości i od 60 do 61 długości.
- Miejsca gdzie bramkarz może grać krążkiem: W NHL istnieje dla bramkarza tak zwana zabroniona strefa gry (ang. restricted goalie area). Mówi ona że bramkarz nie może grać krążkiem poza polem w kształcie trapezu, które znajduje się za bramką. W IIHF bramkarz może grać krążkiem za linią bramkową pod warunkiem że nie zagarnia krążka pod siebie lub nie przetrzymuje go dłużej niż 3 sekundy w innym wypadku zostaje nałożona na niego kara mniejsza 2 minut[7].
- Uwolnienia (ang. Icing): W NHL sędzia przerywa grę gdy zawodnik z własnej połowy wybije krążek za linię bramkową i gdy pierwszy dotknie krążek zawodnik drużyny przeciwnej (nie może to być bramkarz). Natomiast według reguł IIHF sędzia przerywa grę natychmiast gdy krążek przekroczy linię bramkową.
- Kary za bójkę: W NHL wynosi ona 5 minut, a w IIHF grozi za to kara meczu (dla tego kto rozpoczął bójkę) lub kara mniejsza 2 minuty (dla tego który brał udział w niej).
- Wykonywania rzutów karnych podyktowanych w trakcie meczu: W NHL musi wykonać go zawodnik, który był faulowany, a w IIHF wykonawca wybierany jest przez trenera lub kapitana.
- Rozstrzygania meczu: W NHL zwycięzca wyłaniany jest dzięki dogrywkom lub w rzutach karnych (jednak tylko w sezonie zasadniczym), a w IIHF za pomocą dogrywek lub rzutach karnych.
- Czas przerwy między tercjami: w IIHF 15 minut w NHL 15min 30s lub 17 minut.
- Dogrywki: IIHF 10 min ,a w przypadku nierozstrzygnięcia rozgrywa się rzuty karne (dogrywkę rozgrywa się tylko, gdy należy wyłonić zwycięzce meczu), w NHL w sezonie zasadniczym dogrywka trwa 5 minut jednak zespoły grają 4 na 4, a gdy to nie przyniesie rozstrzygnięcia wynik meczu ustala się w rzutach karnych, a w playoffs dogrywka trwa 20 minut i do złotej bramki (w wypadku remisu po pierwszej dogrywce rozgrywa się kolejną również po 20 minut i tak do skutku).
W 2005 roku po lokaucie w NHL zniesiono zasadę tzw. podania przez dwie linie (ang. two-line offside pass), która nie obowiązuje w przepisach IIHF do 1998 roku.
[edytuj] System rozgrywek i punktacji
W sezonie zasadniczym każdy zespół rozgrywa 82 mecze (41 u siebie oraz 41 na wyjeździe). 32 mecze z zespołami z własnej dywizji, 40 meczów spoza dywizji ale z tej samej konferencji oraz 10 spoza konferencji. Do fazy playoffs awansuje 8 najlepszych zespołów z każdej konferencji. Następnie rozgrywane są ćwierćfinały konferencji. Zmagania te odbywają się w ośmiu parach (po cztery w każdej konferencji). Pary ustala się na podstawie miejsca zajętego przez zespół w konferencji (1 gra z 8, 2 z 7, 3 z 6, 4 z 5)[8]. W playoffs zwycięża ten zespół, który wygra cztery mecze. Zwycięzca z każdej pary awansuje do półfinałów konferencji. Zwycięzcy półfinałów awansują do finałów konferencji. A zwycięzcy finałów konferencji będą walczyli o Puchar Stanleya.
W NHL obowiązuje następujący system punktacji:
- Za zwycięstwo w regulaminowym czasie i w dogrywce zespół otrzymuje 2 punkty.
- Za porażkę w regulaminowym czasie otrzymuje się 0 punktów.
- Za porażkę w dogrywce otrzymuje się 1 punkt.
- Za remis w dogrywce otrzymuje się 1 punkt (w statystykach remis w dogrywce liczy się jako porażka w dogrywce).
[edytuj] Władze ligi
Najwyższym stanowiskiem Ligii jest komisarz. Wcześniej był nim prezes. Stanowisko komisarza zostało stworzone przez Garego Bettmana w 1993 roku. Stanowiska prezesa i komisarza zostały połączone 1 lipca 1993 roku. Do jego zadań należy między innymi prowadzenie zbiorowych negocjacji dotyczące ligi oraz wyznaczanie sędziów i urzędników na wszystkie mecze NHL.
[edytuj] Prezesi i komisarze NHL
- Frank Calder (1917-1943) Prezes
- Red Dutton (1943-1946) Prezes
- Clarence Campbell (1946-1977) Prezes
- John Ziegler (1977-1992) Prezes
- Gil Stein (1992-1993) Prezes
- Gary Bettman (1993-dzisiaj) Komisarz
[edytuj] Trofea i nagrody
National Hockey League przyznaje trofea i nagrody każdego sezonu. Najbardziej prestiżową nagrodą dla zespołu jest Puchar Stanleya, a indywidualną Hart Memorial Trophy. Kandydaci do nagród, które nie wynikają z statystyk są wybierani przez władze NHL lub przez członków Professional Hockey Writers' Association. National Hockey League najpierw publikuje nazwiska trzech kandydatów, a zwycięzcę ogłasza się podczas NHL Awards Ceremony[9].
[edytuj] Trofea drużynowe
- Puchar Stanleya (1893-obecnie): puchar przyznawany każdego sezonu zespołowi, który zwyciężył playoff rozgrywek NHL.
- Prince of Wales Trophy (1924-obecnie) nagroda przyznawana zespołowi, który okazał się najlepszy we Wschodniej konferencji.
- Clarence S. Campbell Bowl (1968-obecnie) nagroda przyznawana zespołowi, który okazał się najlepszy w Zachodniej konferencji.
- Presidents' Trophy (1986-obecnie) nagroda przyznawana zespołowi, który zdobył najwięcej punktów w fazie grupowej.
- O'Brien Trophy (1910-1950) nagroda przyznawana w NHA i NHL. Między 1910-1923 przyznawany był zwycięzcy playoffs rozgrywek, między 1927-1938 zwycięzcy Canadian Division, a między 1939-1950 zespołowi przegranemu w finale o Puchar Stanleya.
[edytuj] Nagrody idywidualne
- Hart Memorial Trophy (1924-obecnie) nagroda przyznawana MVP w sezonie zasadniczym.
- Lady Byng Memorial Trophy (1925-obecnie) nagroda przyznawana najuczciwszemu zawodnikowi NHL.
- Vezina Trophy (1927-obecnie) nagroda dla najlepszego bramkarza.
- Calder Memorial Trophy (1937-obecnie) nagroda dla najlepszego debiutanta (pierwszoroczniaka).
- Art Ross Trophy (1948-obecnie) nagroda dla zawodnika, który w sezonie zasadniczym zdobędzie największą ilość punktów.
- James Norris Memorial Trophy (1954-obecnie) nagroda dla najlepszego obrońcy National Hockey League.
- Conn Smythe Trophy (1965-obecnie) nagroda dla MVP playoffs.
- Lester Patrick Trophy (1966-obecnie) nagroda przyznawana za wybitny wkład w popularyzację hokeja w Stanach Zjednoczonych.
- Bill Masterton Memorial Trophy (1968-obecnie) nagroda dla zawodnika, który wykazywał się największą wytrwałością, uczciwą grą i poświęceniem.
- Lester B. Pearson Award (1971-obecnie) nagroda dla najlepszego zawodnika, który wybierany jest przez członków NHLPA.
- Jack Adams Award (1974-obecnie) nagroda dla najlepszego trenera National Hockey League.
- Frank J. Selke Trophy (1978-obecnie) nagroda dla napastnika, który wyróżniał się także w grze obronnej.
- William M. Jennings Trophy (1982-obecnie) nagroda dla bramkarza, który grał w minimum 25 meczach i stracił najmniej bramek.
- NHL Plus/Minus Award (1983-obecnie) nagroda dla zawodnika, który ma najlepszą statystykę plus/minus w sezonie zasadniczym.
- King Clancy Memorial Trophy (1988-obecnie) nagroda dla zawodnika, który ma najlepsze cechy przywódcze i który brał udział w działalności charytatywnej.
- Maurice 'Rocket' Richard Trophy (1999-obecnie) nagroda dla najskuteczniejszego strzelca w sezonie zasadniczym.
- Roger Crozier Saving Grace Award (2000-obecnie) nagroda dla bramkarza, który grał w minimum 25 meczach i uzyskał najwyższy procent obronionych strzałów.
Zawodnicy, trenerzy oraz twórcy zespołów mogą zostać zgłoszeni do Sali Sławy Hokeja (ang. Hockey Hall of Fame). Zawodnicy mogą wstąpić do Hockey Hall of Fame dopiero po trzech latach od zakończenia zawodowej kariery. Tę zasadę pominięto u trzech graczy NHL: Gordiego Howego, Guya Lafleura i Mario Lemieux. Członkowie Hockey Hall of Fame mogą wrócić do gry.
[edytuj] Polacy występujący w NHL
Do 2008 r. w NHL grało trzech Polaków: Mariusz Czerkawski, Krzysztof Oliwa i Peter Sidorkiewicz oraz 3 hokeistów polskiego pochodzenia: Nick Harbaruk, Jan Miszuk i Wojtek Wolski. Ten ostatni gra obecnie w klubie Colorado Avalanche. Pierwszym z nich, który grał w NHL był John Miszuk (od sezonu 1963/1964). Najwięcej meczów rozegrał Mariusz Czerkawski, który grał w 745 meczach, strzelił 215 bramek i zaliczył 220 asyst[10] oraz wystąpił w NHL All-Star Game w 2000 roku. Peter Sidorkiewicz również wystąpił w All-Star Game w 1993 roku. Krzysztof Oliwa w całej swojej karierze w NHL rozegrał 410 meczów i przesiedział aż 1447 minut na ławce kar[11] oraz jako jedyny Polak zdobył Puchar Stanleya w 2000 roku.
W drafcie NHL zostali wybrani jeszcze: Patryk Pysz w 1993 przez zespół Chicago Blackhawks oraz Marcin Kolusz w 2003 roku przez Minnesota Wild obaj jednak nigdy nie zagrali w żadnym meczu NHL
Przypisy
- ↑ NHL - FAQ (pl). [dostęp 14 marca 2007].
- ↑ Początki Toronto Maple Leafs (pl). [dostęp 14 marca 2007].
- ↑ Historia NHL (pl). [dostęp 15 marca 2007].
- ↑ 4,0 4,1 lockouts (en). [dostęp 25 marca 2007].
- ↑ 5,0 5,1 Informations about Stanley Cup (en). [dostęp 14 marca 2007].
- ↑ Historia mistrzostw Toronto Maple Leafs (en). [dostęp 15 marca 2007].
- ↑ Kary dla bramkarza (pl). [dostęp 14 marca 2007].
- ↑ Format rozgrywek playoffs (en). [dostęp 15 marca 2007].
- ↑ Nominacje do nagród w sezonie 2005/2006 (en). [dostęp 15 marca 2007].
- ↑ Mariusz Czerkawski player detalis (en). [dostęp 13 marca 2007].
- ↑ Krzysztof Oliwa player detalis (en). [dostęp 14 marca 2007].
[edytuj] Bibliografia
- McFarlane, Brian: Brian McFarlane's History of Hockey. Sports Publishing Inc, 1997. ISBN 1-57167-145-5.
- 2005–06 NHL Official Rules (en). [dostęp 15 marca 2007].
- Oficjalne Przepisy 2002-2006 (pl). [dostęp 15 marca 2007].
- Ice Hockey Essentials - International vs. NHL (en). [dostęp 15 marca 2007].
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
1917/1918 • 1918/1919 • 1919/1920 • 1920/1921 • 1921/1922 • 1922/1923 • 1923/1924 • 1924/1925 • 1925/1926 • 1926/1927 • 1927/1928 • 1928/1929 • 1929/1930 • 1930/1931 • 1931/1932 • 1932/1933 • 1933/1934 • 1934/1935 • 1935/1936 • 1936/1937 • 1937/1938 • 1938/1939 • 1939/1940 • 1940/1941 • 1941/1942 • 1942/1943 • 1943/1944 • 1944/1945 • 1945/1946 • 1946/1947 • 1947/1948 • 1948/1949 • 1949/1950 • 1950/1951 • 1951/1952 • 1952/1953 • 1953/1954 • 1954/1955 • 1955/1956 • 1956/1957 • 1957/1958 • 1958/1959 • 1959/1960 • 1960/1961 • 1961/1962 • 1962/1963 • 1963/1964 • 1964/1965 • 1965/1966 • 1966/1967 • 1967/1968 • 1968/1969 • 1969/1970 • 1970/1971 • 1971/1972 • 1972/1973 • 1973/1974 • 1974/1975 • 1975/1976 • 1976/1977 • 1977/1978 • 1978/1979 • 1979/1980 • 1980/1981 • 1981/1982 • 1982/1983 • 1983/1984 • 1984/1985 • 1985/1986 • 1986/1987 • 1987/1988 • 1988/1989 • 1989/1990 • 1990/1991 • 1991/1992 • 1992/1993 • 1993/1994 • 1994/1995 • 1995/1996 • 1996/1997 • 1997/1998 • 1998/1999 • 1999/2000 • 2000/2001 • 2001/2002 • 2002/2003 • 2003/2004 • 2004/2005 • 2005/2006 • 2006/2007 • 2007/2008
| Konferencja Wschodnia | |||
|---|---|---|---|
| Dywizja Atlantycka | Dywizja Północno Wschodnia | Dywizja Południowo Wschodnia | |
| New Jersey Devils | Boston Bruins | Atlanta Thrashers | |
| New York Islanders | Buffalo Sabres | Carolina Hurricanes | |
| New York Rangers | Montreal Canadiens | Florida Panthers | |
| Philadelphia Flyers | Ottawa Senators | Tampa Bay Lightning | |
| Pittsburgh Penguins | Toronto Maple Leafs | Washington Capitals | |
| Konferencja Zachodnia | |||
| Dywizja Centralna | Dywizja Północno Zachodnia | Dywizja Pacyfiku | |
| Chicago Blackhawks | Calgary Flames | Anaheim Ducks | |
| Columbus Blue Jackets | Colorado Avalanche | Dallas Stars | |
| Detroit Red Wings | Edmonton Oilers | Los Angeles Kings | |
| Nashville Predators | Minnesota Wild | Phoenix Coyotes | |
| St. Louis Blues | Vancouver Canucks | San Jose Sharks | |
