Neoinstytucjonalizm
Z Wikipedii
Neoinstytucjonalizm (współczesny instytucjonalizm) - korzeni tego kierunku upatruje się w tzw. szkole historycznej, której rozwój nastąpił w Niemczech.
Spis treści |
[edytuj] Czołowi przestawiciele kierunku
- W. Roscher (1817-1894)
- K. Knies (1821-1898)
- G. Schmoller (1838-1917)
- M. Weber (1864-1920)
- W. Sombart (1863-1941)
[edytuj] Ujęcie socjologiczne
- W odróżnieniu od instytucjonalizmu, neoinstytucjonalizm zakłada, że instytucje są bardziej zmienne, rozwijają się, a nie powodują spowolnienia tempa zmian. Oznacza to, że współczesne instytucje w swoim działaniu są bardziej racjonalne.
- Analiza neoinstytucjonalna w socjologii polega na analizie zachowania racjonalnych jednostek w bliskim otoczeniu i w ramach instytucji. Jej zasady znajdują zastosowanie w szczególności w badaniu zmian społecznych. To przez zmiany instytucjonalne ma miejsce dostosowanie się człowieka do nowych wymogów. Transmisja ta odbywa się między innymi przez takie instytucje, jak rynek czy prawo. Przykładem takiej analizy może być analiza państw Europy Środkowej, w tym Polski w okresie zmian ustrojowych. Zmiany instytucjonalne były inicjatorem zmian społeczno-gospodarczych, które pojawiły się jako ich bezpośrednia konsekwencja.
[edytuj] Ujęciu ekonomiczne
- Neoinstytucjonalizm zakłada rozbudowanie koncepcji "człowieka ekonomicznego". Uznaje on, że w toku podejmowania decyzji i prowadzenia działalności jednostka ludzka nie podlega tylko wpływom racjonalizmu. Innymi, ważnymi dla jednostki bodźcami, są moralność, a także psychika gospodarcza. Jest ona odpowiedzialna na wytyczanie nowych celów, czy posługiwanie się konkretnym systemem wartości.
[edytuj] Źródła
1. Roman Milewski Elementarne zagadnienia ekonomii,Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002
2. Jacenty Siewierski Socjologia jako nauka o społeczeństwie w Socjologia ogólna. Wybrane Problemy, Szkoła Główna Handlowa w Warszawie, Warszawa 2005
