Neoromanizm
Z Wikipedii
| Historia architektury: |
| < Architektura klasycystyczna |
| Historyzm |
| Czas trwania: XIX w., 1. poł. XX w. Zasięg: Europa, Ameryka |
| ... we Francji ... w Niemczech ... w Polsce ... w Rosji ... w Stanach Zjednoczonych ... w Wielkiej Brytanii ... we Włoszech ... w Europie Śr.-Wsch. |
| Neoromanizm Neogotyk Neorenesans Neobarok Eklektyzm |
| Architektura secesji > |
Neoromanizm - nurt w architekturze i sztuce XIX- wiecznego historyzmu, nawiązujący do architektury romańskiej.
Neoromanizm rozwinął się w architekturze później niż neogotyk, odwrotnie niż historyczne epoki na których się wzorowały. Największy rozkwit neoromanizmu nastąpił w Niemczech po ich zjednoczeniu, gdzie stanowił on przywołanie nacjonalistycznej romantycznej legendy I Rzeszy Niemieckiej. Faworyzowanie neoromanizmu miało też związek z rosnącą świadomością, że gotyk ma pochodzenie francuskie. Po I wojnie światowej dużo przykładów tej architektury zanikło w Polsce.
W stylu neoromańskim, tak jak i w neogotyku wznoszono głównie kościoły, ponadto - rzadziej - inne budynki użyteczności publicznej, np. teatry. Z europejskimi formami romańskimi nierzadko łączono ozdobne elementy architektury bizantyjskiej. Rzuty kościołów neoromańskich były najczęściej wzorowane na bardziej odpowiadających potrzebom liturgicznym układach kościołów gotyckich lub w przypadku świątyń protestanckich przyjmowały rzut centralny.
