Nicolaus Steno
Z Wikipedii
Nicolaus Steno, także Nicolas Steno, Niels Stensen (ur. 10 stycznia 1638 w Kopenhadze, zm. 25 listopada 1686 w Schwerin) - duński anatom i geolog.
Po odbyciu studiów w Danii, wyjechał w podróż naukową po Europie i większość życia spędził następnie we Włoszech, gdzie dokonał także konwersji z protestantyzmu na katolicyzm.
W zakresie geologii Steno udowodnił, że część skał powstaje na drodze sedymentacji, czyli że są to skały osadowe. Sformułował także tzw. zasadę superpozycji, do dziś bardzo ważną w geologii. Był też propagatorem tezy, że skamieniałości są pochodzenia organicznego. Wprowadził podział dziejów Ziemi na epoki geologiczne. Prowadził także badania krystalograficzne odkrywając prawo stałości kątów w kryształach.
W zakresie medycyny Steno zajmował się głównie poznaniem systemu mięśniowego człowieka.
[edytuj] Główne prace:
- Observationes anatomicae (1662)
- De Musculis et Glandulis Observationum Specimen (1664)
- Elementorum myologiæ specimen, seu musculi descriptio geometrica : cui accedunt Canis Carchariæ dissectum caput, et dissectus piscis ex Canum genere (1667/1669)
- Discours sur L'Anatomie du Cerveau (1669). Faksimilia [1].
- De solido intra solidum naturaliter contento dissertationis prodromus ("Foreløbigt udkast til en afhandling om et fast legeme naturligt indesluttet i et fast legeme") (1669/1671)
[edytuj] Bibliografia:
- Twarogowski J. Poczet wielkich geologów. Nasza Księgarnia, 1974.
