Niedosłuch
Z Wikipedii
Niedosłuch (łac. hypoacusis) - zaburzenie ze strony narządu słuchu polegające na nieprawidłowym przewodzeniu lub odbiorze dźwięków. Częstość występowania niedosłuchu rośnie z wiekiem.[1]
- u noworodków występuje on w 2-3‰
- do 18 roku życia - 5%
- 19-44 rok życia - 4,5-5%
- 45-64 rok życia - 14%
- 65-74 rok życia - 23%
- powyżej 75 lat - 35%.
Niedosłuch może występować jako izolowany objaw, lub mogą mu towarzyszyć inne objawy otologiczne np. szumy uszne lub zawroty głowy oraz pozaotologiczne tworzące określone jednostki chorobowe.
Spis treści |
[edytuj] Typy niedosłuchów
- niedosłuch przewodzeniowy (łac. hypoacusis conductiva) - dotyczy on zaburzenia występującego w części przewodzącej dźwięk: przewód słuchowy zewnętrzny i/lub ucho środkowe
- niedosłuch odbiorczy (łac. hypoacusis perceptiva) - dotyczy patologii występującej w części odbierającej dźwięk: narząd Cortiego, zwój spiralny i/lub nerw ślimakowy.
- ślimakowy - dotyczy zaburzenia występującego w narządzie Cortiego
- pozaślimakowy - związany jest z uszkodzeniem w I neuronie drogi słuchowej (nerw ślimakowy)
- ośrodkowy - obejmuje zaburzenia słuchu zlokalizowane powyżej jąder ślimakowych, (począwszy od II neuronu drogi słuchowej) aż do kory słuchowej
- niedosłuch mieszany (łac. hypoacusis mixta) - współwystępowanie obu rodzajów niedosłuchu w jednym narządzie słuchu.
[edytuj] Rodzaje niedosłuchów
- ze względu na lokalizację uszkodzenia
- niedosłuch typu obwodowego (uszkodzony narząd słuchu):
- przewodzeniowy - uszkodzenie ucha wewnętrznego lub środkowego (max. 60 dB ubytku)
- odbiorczy - uszkodzenie ucha wewnętrznego, nerwu słuchowego (powyżej 60 dB ubytku)
- mieszany - przewodzeniowo-odbiorczy
- niedosłuch typu centralnego (uszkodzone ośrodki w mózgu)
- niedosłuch typu obwodowego (uszkodzony narząd słuchu):
- ze względu na czas wystąpienia wady słuchu
- prelingwalny - powstały przed opanowaniem języka (do ok. 3 roku życia)
- perylingwalny (interlingwalny) - powstały w czasie gdy dziecko zna już podstawy języka, ale nie opanowało jeszcze systemu gramatycznego (ok. 3-5 roku życia)
- postlingwalny - powstały po opanowaniu przez dziecko języka (ok. 5-7 roku życia i później).
- ze względu na etiologię
- wrodzony - przyczyny dziedziczne, genetyczne, choroby matki podczas ciąży, środki farmakologiczne, konflikt serologiczny, promieniowanie rentgenowskie
- nabyty - powstały po urodzeniu na skutek chorób, urazów mechanicznych w obrębie głowy, urazów akustycznych, środków farmakologicznych,
- ze względu na głębokość - klasyfikacja wg BIAP (Międzynarodowego Biura Audiofonologii)
- lekki - 20 - 40 dB
- umiarkowany - 40 - 70 dB
- znaczny - 70 - 90 dB
- głęboki - powyżej 90 dB
[edytuj] Przyczyny niedosłuchu
Najczęstsze przyczyny wywołujące niedosłuch typu przewodzeniowego na poziomie przewodu słuchowego zewnętrznego to:
- woszczyna
- ciało obce w przewodzie słuchowym zewnętrznym
- wady wrodzone i inne zniekształcenia (np. zwężenia) przewodu słuchowego zewnętrznego
- nowotwory łagodne i złośliwe przewodu słuchowego zewnętrznego
Przyczyny niedosłuchu przewodzeniowego na poziomie ucha środkowego:
- zapalenie ucha środkowego: ostre, przewlekłe, wysiękowe
- otoskleroza
- urazy ucha środkowego: np. perforacja błony bębenkowej
- nowotwory łagodne i złośliwe ucha środkowego
- zaburzenia drożności trąbki słuchowej
- wady rozwojowe ucha środkowego
- nowotwory nosogardła
- osteogenesis imperfecta
- ziarniniak Wegenera
- choroba Pageta
Przyczyny niedosłuchu pochodzenia ślimakowego
- wady wrodzone ślimaka
- zapalenie ucha wewnętrznego
- uraz akustyczny
- leki ototoksyczne
- zaburzenia ukrwienia ucha wewnętrznego:
- nagła głuchota
- infekcje wirusowe:
- choroba Méniére'a
- postać ślimakowa otosklerozy
- złamanie kości skroniowej
- uraz ciśnieniowy
- choroby o podłożu metabolicznym
- hiperlipidemia
- cukrzyca
- niewydolność nerek
- niedosłuch starczy - łac. presbyacusis
- uszkodzenie ucha wewnętrznego po radioterapii
- zatrucie substancjami chemicznymi
- tlenek węgla
- metale ciężkie
- rozpuszczalniki organiczne
- pestycydy
- choroby o podłożu autoimmunologicznym:
Przyczyny niedosłuchu odbiorczego pozaślimakowego
- guzy kąta mostowo-móżdżkowego
- guzy kości skroniowej
- neuropatia słuchowa
- guzy mózgu
- choroby naczyniowe mózgu
- stwardnienie rozsiane
[edytuj] Charakterystyka niedosłuchu przewodzeniowego
Niedosłuch przewodzeniowy u chorego najczęściej objawia się gorszym słyszeniem w zakresie dźwięków niskich. Chory także lepiej rozumie mowę w hałasie (w otosklerozie)i nie skarży się na pogorszenie słuchu podczas rozmowy przez telefon - (wykorzystanie przewodnictwa kostnego). Chory nie mówi podniesionym głosem ponieważ ma zachowaną kontrolę własnego głosu.
Próby stroikowe:
- próba Webera - lateralizacja w stronę ucha chorego lub gorszego (w przypadku obustronnego niedosłuchu przewodzeniowego)
- próba Rinnego - ujemna
- próba Schwabacha - przewodnictwo przedłużone
W audiometrii tonalnej - krzywa kostna w normie, krzywa powietrzna obniżona (zwykle w zakresie niskich częstotliwości). Próba wyrównania głośności jest ujemna.
[edytuj] Charakterystyka niedosłuchu odbiorczego
Chorzy z niedosłuchem odbiorczym najczęściej gorzej słyszą dźwięki wysokie - chory lepiej słyszy pukanie do drzwi niż dźwięk dzwonka. Oprócz niedosłuchu mogą zgłaszać szumy uszne, uczucie "pełności" w uchu. Mowa jest znacznie gorzej słyszalna w hałasie i przy innych źródłach dźwięku. Chory często ma problem ze zrozumieniem mowy ("słyszę, ale nie rozumiem").
Próby stroikowe:
- próba Webera - lateralizacja w stronę ucha zdrowego lub lepiej słyszącego (w przypadku niedosłuchu odbiorczego obustronnego)
- Próba Rinnego - dodatnia (zwykle skrócona)
- próba Schwabacha - przewodnictwo skrócone
W audiometrii tonalnej - krzywa kostna obniżona wraz z krzywą powietrzną (pokrywają się). Największy spadek w zakresie wysokich częstotliwości. Próba wyrównania głośności jest dodatnia tylko w przypadku niedosłuchu odbiorczego pochodzenia ślimakowego.
[edytuj] Leczenie niedosłuchów
Leczenie niedosłuchów jest najczęściej przyczynowe i wynika ze schorzenia wywołującego niedosłuch. W przypadku niedosłuchu przewodzeniowego najczęściej jest to leczenie operacyjne lub inne zabiegowe. Niedosłuchy odbiorcze są leczone poprzez stosowanie protez słuchu (aparatów słuchowych) lub wszczepów ślimakowych a także farmakologicznie: leki poprawiające krążenie krwi w ślimaku, leki rozszerzające naczynia - w przypadku nagłych głuchot. Wyjątkiem są guzy kąta mostowo-móżdżkowego, które są leczone operacyjnie.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Piśmiennictwo
Audiologia kliniczna. red. M. Śliwińska-Kowalska. wyd. Mediton, Łódź 2005. ISBN 83-913433-8-3
Przypisy
- ↑ Otorynolaryngologia praktyczna. Podręcznik dla studentów i lekarzy. Tom I. Red. G. Janczewski. wyd. Via Medica. Gdańsk 2005:
