Niska orbita okołoziemska
Z Wikipedii
Niska orbita okołoziemska (ang. low Earth orbit - LEO) jest orbitą dookoła Ziemi, przebiegającą między powierzchnią Ziemi a Pasami Van Allena, czyli na wysokości od 200 do 2000 kilometrów nad Ziemią. Powyżej niej znajduje się średnia orbita okołoziemska i orbita geostacjonarna.
Obiekty znajdujące się w niskiej orbicie okołoziemskiej napotykają na gazy atmosferyczne w termosferze (około 80-500 km powyżej Ziemi) lub w egzosferze, w zależności od wysokości.
Większość lotów załogowych odbyło się w niskiej orbicie okołoziemskiej, z uwzględnieniem wahadłowców kosmicznych i innych misji. Jedynym wyjątkiem były pod orbitalne loty testowe takie jak wczesne misje Programu Merkury, loty rakiety X-15 (która wg założeń nie miała osiągać takich wysokości) oraz loty na Księżyc Programu Apollo (powyżej niskiej orbity okołoziemskiej).
Większość sztucznych satelitów znajduje się w niskiej orbicie okołoziemskiej, gdzie przemierzają 27 400 km/h (8 km/s), robiąc pełen obrót w ciągu 90 minut. Głównym wyjątkiem są satelity komunikacyjne, wymagające orbity geostacjonarnej. Ponieważ umieszczenie satelity w niskiej orbicie okołoziemskiej wymaga mniej energii, a sam satelita wymaga mniej wydajnych przekaźników energii do transferu danych, ta część przestrzeni kosmicznej używana jest także w celach komunikacyjnych. Ponieważ takie orbity nie są geostacjonarne, do zapewnienia stałego zasięgu potrzebna jest sieć satelitów.
Niska orbita okołoziemska staje się coraz bardziej przepełniona, zwłaszcza gruzem kosmicznym. Dowództwo Północnoamerykańskiej Obrony Powietrznej (NORAD), część Dowództwa Strategicznego Stanów Zjednoczonych (dawniej Dowództwa Powietrznego Stanów Zjednoczonych), śledzi tam ponad 8000 obiektów o rozmiarze większym niż 10 cm.
Chociaż grawitacja w niskiej orbicie okołoziemskiej nie jest znacząco niższa niż na powierzchni Ziemi (zmniejsza się o 1% co 30 km), ludzie i obiekty na orbicie doświadczają nieważkości.
Prędkość obrotowa Ziemi dodaje 1,5-2 km/s przyrostu do wymaganej prędkości 7,91 km/s, pozwalającej na osiągnięcie niskiej orbity okołoziemskiej.
