Obręcz kończyny górnej
Z Wikipedii
Obręcz kończyny górnej, obręcz barkowa (łac. cingulum membri superioris) - struktura kostna, połączona za pomocą stawów. Jest punktem podparcia dla mięśni kończyn górnych. Połączone są z nią kończyny: prawa i lewa.
Obręcz kończyny górnej ma tylko jeden staw, którym łączy się z pozostałą częścią szkieletu. Jest nim staw mostkowo-obojczykowy (łac. articulatio sternoclavicularis), który jest wzmocniony więzadłem międzyobojczykowym (łac. ligamentum interclaviculare), które zarazem łączy obręcze: prawą oraz lewą.
Obręcz kończyny górnej tworzą:
Obojczyk oddziela tułów od szyi, a łopatka wchodzi w skład grzbietu.
Mięśnie, które działają na obręcz kończyny górnej:
- mięsień czworoboczny grzbietu (łac. musculus trapezius)
- mięsień równoległoboczny (łac. musculus rhomboideus) - mniejszy oraz większy
- mięsień dźwigacz łopatki (łac. musculus lewator scapulae)
- mięsień podobojczykowy (łac. musculus subclavius)
- mięsień piersiowy mniejszy (łac. musculus pectoralis minor)
- mięsień zębaty przedni (łac. musculus serratus anterior)
- mięsień podobojczykowy (łac. musculus subclavius)
Bibliografia
- Anatomia człowieka pod redakcją Witolda Woźniaka, Wydanie II, Urban & Partner, ISBN 83-87944-74-2