Ochrana

Z Wikipedii

Ochrana (ros. Отделение по охранению порядка и общественной безопасности Otdielenije po ochranieniju poriadka i obszestwiennoj biezopasnosti, Oddział ochrony porządku i bezpieczeństwa państwowego) – tajna policja polityczna w imperium rosyjskim, powstała po zabójstwie cara Aleksandra II, na mocy ukazu Aleksandra III z 14 sierpnia 1881 roku. Zlikwidowana w czasie rewolucji lutowej w 1917 roku.
Głównym zadaniem ochrany było tropienie przeciwników władzy, natomiast jej specjalnością stało się organizowanie wszelkiego rodzaju prowokacji. Do tej pory w Rosji istniały następujące formacje policyjne:

• policja wiejska
• policja miejska
• policja tajna
• korpus żandarmów

Ochrana miała własne szyfry i system łączności, niezależne od Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Ministerstwa Spraw Zagranicznych i dowództwa wojskowego. Organizacyjnie podlegała, poprzez powołany w 1898 roku Wydział Specjalny (Osobyj Otdieł), dyrektorowi Departamentu Policji, działajacemu w ramach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Ochrana dysponowała rzeszą funkcjonariuszy i armią płatnych agentów. Zasadniczą taktyką Ochrany była infiltracja działających wtedy w Rosji licznych organizacji wywrotowych, natomiast jej specjalnością stało się organizowanie wszelkiego rodzaju prowokacji. W cesarstwie rosyjskim działało siedem wyodrębnionych zarządów ochrany, m.in. w Petersburgu, Moskwie (1880), Warszawie (1881), Kijowie, Odessie i Tyflisie (obecnie Tbilisi), a także 19 terytorialnych, m.in. w Białymstoku, Łodzi i Wilnie. Ochrana miała także agenturę za granicą z centralą w Paryżu, której podlegały placówki w Genewie, Londynie, Berlinie, a także w Galicji i na Bałkanach. Ochrana zatrudniała stosunkowo niewielki zespół etatowych funkcjonariuszy, ale korzystała z rozbudowanej (1915 ok. 300 tys.) sieci tajnych agentów i z prowokacji jako metody walki politycznej. Ochrana została zlikwidowana podczas rewolucji lutowej 1917.

Jedną z najbardziej brzemiennych w skutki prowokacji Ochrany, jak przypuszczają historycy, było sfabrykowanie tzw. Protokołów Mędrców Syjonu, czyli rzekomych planów opanowania świata przez Żydów. Protokoły zaczęły w pewnym momencie żyć własnym życiem i stały się orężem walki politycznej w wielu krajach, m.in. Niemczech hitlerowskich. Do dzisiaj są też wydawane w niektórych krajach arabskich i traktowane jak prawda historyczna.

[edytuj] Źródła

• Normam Polmar, Thomas B. Allen - Księga Szpiegów, Wydawnictwo Magnum Warszawa 2000

[edytuj] Zobacz też

• III Oddział Kancelarii Osobistej Jego Cesarskiej Mości