Okręty podwodne typu Ohio

Z Wikipedii

Okręty podwodne typu Ohio
Opis typu
Producent	Stany Zjednoczone
Użytkownicy	US Navy
Wprowadzenie do służby	1981
Zbudowane okręty	18
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	na powierzchni: 16 700 t w zanurzeniu: 18 700 t
Długość	170 m
Szerokość	10 m
Zanurzenie	ok 300 m
Napęd	1 reaktor chłodzony wodą napędzający jedną śrubę
Prędkość	25 węzłów
Załoga	155
Uzbrojenie	24 wyrzutnie pocisków balistycznych typu Trident I i II 4 wyrzutnie torped torped kaliber 533 mm mogące wystrzeliwać (torpedy Mk48 pociski Sub-Harpoon i Tomahawk)
Galeria w Wikimedia Commons

Okręt podwodny typu Ohio zwane również typem Trident. Amerykańskie atomowe okręty podwodne SSBN skonstruowane do przenoszenia pocisków balistycznych - klasy SLBM Trident I. W roku 2003 rozpoczęto program przekształcania części okrętów tego typu w nosiciele pocisków manewrujących Tomahawk, a także do wsparcia operacji sił specjalnych (SEAL) - SSGN

Artystyczna wizja okrętu typu Ohio wystrzeliwującego pociski balistyczne.

[edytuj] Geneza

W połowie lat sześćdziesiątych XX w. Stany Zjednoczone analizowały swoje zdolności do obrony przed atakiem ze strony Związku Radzieckiego. W przedstawionym w roku 1967 studium STRAT-X wykazano, że spośród elementów amerykańskiej triady nuklearnej największe szanse przetrwania pierwszego uderzenia posiadają systemu balistyczne umieszczone w atomowych okrętach podwodnych. Studium to przedstawiało trzy podstawowe wnioski:

• Odpalane spod wody systemy balistyczne cechują się największymi zdolnościami przetrwania, spośród elementów amerykańskiej triady nuklearnego odstraszania;
• Jakkolwiek wprowadzenie pocisków SLBM Poseidon stanowiło istotne ulepszenie amerykańskiego potencjału, jednakże przenoszące je typy atomowych okrętów podwodnych w szybkim tempie już starzeją się i wymagają wymiany;
• W związku z zagrożeniem stwarzanym przez wzrost zdolności ZSRR do zwalczania okrętów podwodnych, wysoce pożądane staje się zwiększenie możliwości bojowych amerykańskich okrętów SSBN.

W odpowiedzi na wnioski płynące z tego studium, Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych uruchomiła program modernizacji swoich sił strategicznych pod nazwą Undersea Long-range Missile System (ULMS). Program ten był długoterminowym planem rozwoju nowego pocisku balistycznego dalekiego zasięgu (SLBM) oraz nowego, większego okrętu podwodnego zdolnego do przenoszenia nowych pocisków. Krótkoterminowo zaś, program ten zakładał zwiększenie zasięgu istniejących pocisków Poseidon. W konsekwencji, ULMS doprowadził do powstania pocisku Posejdon o przedłożonym zasięgu nazwanego Trident I (Advanced Poseidon - w nomenklaturze z 1972 r.), a w dłuższej perspektywie do powstania nowego pocisku SLBM Trident II

14 września 1971 roku zatwierdzono plan budowy zarówno nowego większego i szybszego okrętu podwodnego, jak również nowych pocisków Trident I C-4. Konstrukcja tych ostatnich zakładała także możliwość umieszczenia ich również wyrzutniach dotychczasowych okrętów, przenoszących pociski Polaris. Już w listopadzie 1971 roku podjęto nowa decyzję o zwiększeniu budżetu programu nowego okrętu, przy czym oddanie do służby pierwszej jednostki zaplanowano na rok 1978. Decyzją Prezydenta Stanów Zjednoczonych, w budżecie na rok 1974 wydzielono środki finansowe na pierwszy okręt typu Trident SSBN, a kontrakt o sztywnym koszcie na jego budowę otrzymała stocznia General Dynamics' Electric Boat Division.

W 1974 roku program zakładał włączenie do służby 10 okrętów nowego typu, które stacjonować miały w bazie marynarki Bangor (Naval Base Kitsap w stanie Waszyngton) oraz przenosic pociski Trident I C-4. W 1981 roku program został poszerzony o dodatkowych 5 okrętów a w roku 1985 planowane było co najmniej 20 jednostek. W roku 1989 Marynarka przewidywała posiadanie co najmniej 21 jednostek, w następnym zaś roku plany zostały zwiększone do 24. Dwadzieścia jeden z nich przenosić miały strategiczne pociski balistryczne, pozostałe zas trzy zaplanowane były do wsparcia innych misji, zwłaszcza misji sił specjalnych (operacje SEAL). Rok później, uwzględniając postanowienia traktu START I oraz przedstawiony przez Prezydenta George'a W. Busha Seniora przegląd floty (który skłaniał się ku potrzebie posiadania 18 okrętów tego typu), Kongres Stanów Zjednoczonych zalecił ograniczenie liczby okrętów do 18 jednostek.

[edytuj] Podstawowe wyposażenie

Każda z 18 wybudowanych jednostek przenosiła 24 pociski Trident (C-4, a następnie D-5) co razem stanowiło 50% amerykańskiego strategicznego arsenału głowic jądrowych i chociaż głowice przenoszonych przez wychodzące na patrole okręty pocisków nie są nawet wstępnie wycelowane w jakikolwiek punkt na Ziemi, okręty te przebywając w morzu zdolne są natychmiastowego wycelowania ich w razie pojawienia się takiej potrzeby.

Zgodnie z przyjętym przez administracje Prezydenta Billa Clintona stanowiskiem wyrażonym w dokumencie Nuclear Posture Review (NPR), 18 września 1994 r. oraz w związku z prezydenckim zaleceniem zmiany struktury amerykańskich strategicznych sił jądrowych, a takze w związku z postanowieniami traktatu START II, liczba okrętów przenoszących 24 pociski balistyczne została ograniczona do 14. Okręty z których zdjęto wyposażenie balistyczne przekształcane są na potrzeby innego rodzaju misji (SEAL oraz TLAM i TASM).

[edytuj] Ohio Class Guided Missile Submarine

18 grudnia 2003 roku Marynarka Wojenna ogłosiła, że stocznia Electric Boat otrzymała warty 222 miliony dolarów kontrakt na przekształcenie pierwszego okrętu SSBN typu Ohio, w okręt typu Ohio Class Guided Missile Submarine (SSGN). Na skutek wykonania tego kontraktu, USS Ohio (SSBN-726) przekształcony został w okręt USS Ohio (SSGN-726). W ten sam sposób przekształcone następnie zostały kolejne okręty USS Michigan (SSBN-727), USS Florida (SSBN-728) oraz USS Georgia (SSBN-729), odpowiednio w SSGN-727, SSGN-728 i SSGN-729, przy czym SSBN-728 przebudowywany był przez stocznię Norfolk Naval Shipyard.

Modyfikacja Ohio Class Guided Missile Submarine zastępuje pociski balistyczne 154 pociskami Tomahawk oraz umożliwia prowadzenie z pokładów tych okrętów operacji jednostek specjalnych. Po zakończeniu tych modyfikacji, a także po zastąpieniu wszystkich pozostających dotychczas na wyposażeniu tego typu jednostek pocisków Trident I C-4 pociskami Trident II D-5, okręty te bazują w dwóch bazach marynarki Naval Submarine Base Kings Bay w Georgii oraz Bangor (Kitsap) w stanie Waszyngton.

[edytuj] Źródła

Weapons of Mass Destruction: SSBN-726 Ohio-Class FBM Submarines (en)

[edytuj] Linki zewnętrzne

Typ Ohio - Współczesne okręty wojenne (pl)