Oleg Romaniszyn

Oleg Romaniszyn, ros. Олег Романишин (ur. 10 stycznia 1952 we Lwowie) – ukraiński szachista, arcymistrz od roku 1976.

Międzynarodową karierę rozpoczął w roku 1973, zdobywając w Groningen tytuł mistrza Europy juniorów. Rok później zdobył wraz z drużyną ZSRR złoty medal na drużynowych akademickich mistrzostwach świata (sukces ten powtórzył również w latach 1976 i 1977). W kolejnych latach osiągnął szereg sukcesów, awansując do światowej czołówki. W swoim dorobku posiada 4 medale olimpijskie (srebrne wraz z drużyną ZSRR w roku 1978 i w barwach Ukrainy w 1996 oraz brązowe w 1998 i 2000). Oprócz tego w roku 2001 został w Erywaniu drużynowym mistrzem świata, a w latach 1977, 1980 i 1983 - drużynowym mistrzem Europy^[1]. W roku 1984 uczestniczył w drugim meczu ZSRR - Reszta świata^[2]. W 1993 w Groningen awansował do meczów pretendentów organizacji PCA^[3]. W rozegranym rok później spotkaniu I rundy uległ w Nowym Jorku Viswanathanowi Anandowi 2 - 5 i odpadł z dalszych rozgrywek^[4]. Dwukrotnie, w latach 1980^[5] i 1992^[6] triumfował w memoriałach Akiby Rubinsteina w Polanicy-Zdroju. Odniósł również wiele turniejowych zwycięstw, m.in. w Nowym Sadzie (1975), Erywaniu (1976), Dortmundzie (1976), Leningradzie (1977), Hastings (1977), Cienfuegos (1977. memoriał Jose Raula Capablanki), Gausdal (1979), Lwowie (1981), Jurmale (1983), Moskwie (1985), Reggio Emilii (1985/86) oraz Debreczynie (1992)^[7].

Najwyższy ranking w swojej karierze osiągnął 1 lipca 1993 roku, posiadał wówczas 2615 punktów i na liście światowej FIDE dzielił wraz z Aleksandrem Czerninem i Rafaelem Waganianem 35. miejsce (oraz czwarte, za Wasilijem Iwanczukiem, Aleksandrem Bielawskim i Władimirem Małaniukiem, wśród ukraińskich szachistów).

[edytuj] Przypisy