Olga Bancic
Z Wikipedii
Olga Bancic, wł. Golda Bancic, ps. Pierrette (ur. 10 maja 1912 w Chişinău, zm. 10 maja 1944 w Stuttgarcie) - komunistka rumuńska pochodzenia żydowskiego, uczestniczka francuskiego ruchu oporu, członkini tzw. grupy Manusziana.
[edytuj] Młodość
Urodziła się w rodzinie żydowskiej w Besarabii. Od wczesnego dzieciństwa, ze względu na fatalną sytuację materialną rodziny, pracowała w fabryce materacy, gdzie w 1924 wzięła udział w strajku. Mimo młodego wieku została zatrzymana razem z innymi robotnikami, aresztowana i pobita. Od 1933 do 1938 była aktywistką lokalnego związku zawodowego.
W 1938 udało jej się wyjechać do Francji, gdzie studiowała i nieoficjalnie związała się z Francuską Partią Komunistyczną. Brała udział w nielegalnym wysyłaniu broni jednostkom republikańskim w hiszpańskiej wojnie domowej razem z innymi imigrantami z Rumunii. Wyszła za mąż za jednego z nich, Alexandre'a Jara, któremu w 1939 urodziła córkę Dolores.
[edytuj] Ruch oporu
Po zajęciu Francji przez Niemcy hitlerowskie Bancic powierzyła swoją córeczkę francuskiej rodzinie i zaangażowała się całkowicie o organizację MOI (oddziałów ruchu oporu złożonych z emigrantów). Nie brała bezpośredniego udziału w akcjach wojskowych, ale była odpowiedzialna za nielegalną produkcję i transport bomb i materiałów wybuchowych. W ten sposób przyczyniła się do przeprowadzenia przynajmniej 100 aktów sabotażu i dywersji.
Została zatrzymana 6 listopada 1943 razem z 67 innymi aktywistami MOI i skazana na śmierć przez sąd wojskowy razem z 22 innymi czołowymi działaczami grupy Manusziana. Została następnie przewieziona do więzienia w Stuttgarcie, gdzie mimo tortur nie wyrzekła się swoich przekonań i została ponownie skazana na śmierć i 10 maja stracona przez ścięcie toporem.
Bancic stała się symbolem kobiet walczących w ruchu oporu; jej pamięci poświęcona jest tablica pamiątkowa na cmentarzu w Ivry-sur-Seine, gdzie zostali pochowani jej towarzysze broni.
[edytuj] Bibliografia
- Stéphane Courtois, Denis Peschanski, Adam Rayski, Le Sang de l'étranger : les immigrès de la MOI dans la Résistance, Fayard, Paris 1989
- Philippe Ganier-Raymond, L'Affiche rouge, Fayard, Paris 1975
