Omelian Senyk
Z Wikipedii
Omelian Senyk (ukr. Омеля́н Се́ник) (ur. 1891, Jaworów – zm. 30 sierpnia 1941, Żytomierz) – ukraiński polityk i żołnierz, dowódca UWO, członek Prowidu OUN.
Na początku I wojny światowej wstąpił do armii austro-węgierskiej. Później był sotnikiem w UHA.
Od 1921 był członkiem UWO, piastował stanowiska w Głównej i Krajowej Komendzie UWO. Przez pewien czas był redaktorem naczelnym organu UWO "Surma". W latach 1928-1929 był komendantem UWO. W 1929 był delegatem na I Kongres Ukraińskich Nacjonalistów w Wiedniu. W latach 30. był członkiem czteroosobowego zarządu OUN. W 1930 odbył wiele podróży służbowych do USA, Kanady, Argentyny, Brazylii – prawdopodobnie w celu zdobywania funduszy na działalność organizacji.
W 1934 w Pradze policja przechwyciła tzw. archiwum Senyka, które zawierało informacje o podziemnej działalności OUN. Stało się to przyczyną wielu aresztowań, a samo archiwum jednym z głównych dowodów na procesie warszawskim w 1935/1936. Senyk był podejrzany o zdradę, ale trybunał OUN tego nie potwierdził. Po śmierci Jewhena Konowalca z pomocą Ł. Baranowskiego Senyk skupił w swoim ręku całe kierownictwo OUN, aktywnie wpływając na politykę Andrija Melnyka. W 1940 grupa głównych działaczy OUN zaczęła domagać się odsunięcia Senyka i Baranowskiego od władzy, co przyczyniło się do rozłamu w OUN.
Na początku 1941 Senyk został wyznaczony dowódcą głównej "grupy pochodnej" OUN-M, która miała dostać się do Kijowa i ogłosić powstanie państwa ukraińskiego. Zginął w Żytomierzu, zastrzelony przez banderowską Służbę Bezpeky, i tam został pochowany.
Używał pseudonimów: Hrybinskyj oraz Kancler.
