Ostróżeczka polna
Z Wikipedii
| Ostróżeczka polna | |
 |
|
| Systematyka wg Reveala | |
| Domena | jądrowce |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | naczyniowe |
| Nadgromada | nasienne |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | Ranunculopsida |
| Rząd | jaskrowce |
| Rodzina | jaskrowate |
| Rodzaj | ostróżeczka |
| Gatunek | ostróżeczka polna |
| Nazwa systematyczna | |
| Consolida regalis S.F. Gray | |
 Galeria zdjęć i grafik |
|
Ostróżeczka polna (Consolida regalis) - gatunek rośliny jednorocznej (czasami dwuletniej), należący do rodziny jaskrowatych. Występuje w stanie dzikim w środkowej Europie. W Polsce pospolita na całym niżu. W polskiej florze jest archeofitem i ergazjofigofitem.
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka
- Łodyga
- Wzniesiona i rozgałęziająca się o wysokości do 70 cm.
- Liście
- Potrójnie trójsieczne, podzielone na równowąskie łatki.
- Kwiaty
- Grzbieciste, niebieskie lub różowoniebieskie kwiaty w luźnych gronach. 5-działkowy kielich o jajowatych działkach, górna z nich zakończona jest ostrogą skierowaną ku tyłowi, lekko zagiętą do przodu. Korona składa się z dwóch zrośniętych płatków,z tyłu zakończonych ostrogą schowaną pod ostrogą kielicha. Przysadki kwiatowe dużo krótsze od szypułek. Kwitnie od czerwca do września. Przedprątne kwiaty zapylane są przez błonkówki [1](głównie trzmiele) .
- Owoc
- Spłaszczony mieszek o długości ok. 1 cm, zawierający ciemnobrunatne nasiona o długości ok. 2 mm.
- Korzeń
- Wrasta w ziemię do głębokości 50 cm, dzięki czemu roślina może przetrzymać długie okresy suszy.
- Biotop, wymagania
- Brzegi dróg, wysypiska, suche ugory oraz w zbożach jako chwast segetalny. Roślina wapieniolubna i wskaźnikowa gleb ilastych. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla rzędu Centaureatlia cyanii i Ass. Consolido-Brometum [2] .
- Roślina słabo trująca
- Całe ziele, nasiona oraz kwiaty zawierają alkaloidy. Może powodować podrażnienia skóry.
[edytuj] Zastosowanie
- Roślina lecznicza. Ziele (Herba Consolidae) zawiera alkaloidy i saponiny. W weterynarii oraz w medycynie ludowej stosowano je do zwalczania pasożytów zewnętrznych [3] . Wyciąg z ziela znajduje się w stosowanym obecnie preparacie delacet przeciw wszom.
- Kwiatów używano dawniej do barwienia sukna na zielono, a po zmieszaniu z ałunem na niebiesko.
- Roślina ozdobna. W ogrodach uprawiane są kultywary o dużych, ładnych pełnych kwiatach w wielu kolorach - od białego poprzez różowy, jasnoniebieski do fioletowoniebieskiego.
[edytuj] Ochrona
Obecnie roślina silnie przetrzebiona przez herbicydy stosowane do ochrony upraw rolnych przed chwastami. Aby uchronić ją przed całkowitym wyginięciem tworzone są specjalne ogródki chwastów.
Przypisy
- ↑ Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- ↑ Jindřich Krejča, Jan Macků: Atlas roślin leczniczych. Warszawa: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1989. ISBN 83-04-03281-3.
[edytuj] Bibliografia
- Jakub Mowszowicz: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986. ISBN 83-02-00607-6.
