Półwysep Kerczeński
Z Wikipedii
Półwysep Kerczeński (ukr. Керченський півострів, ros. Керченский полуостров, krm. Kerç yarımadası) - półwysep we wschodniej części Półwyspu Krymskiego na Ukrainie. Wraz z Półwyspem Tamańskim (od którego oddzielony jest Cieśniną Kerczeńską) oddziela Morze Azowskie od Morza Czarnego. Powierzchnia ok. 3000 km², ukształtowanie terenu nizinne z maksymalną wysokością do 190 m, klimat umiarkowany, ciepły i wilgotny. Na półwyspie występują wulkany błotne i słone jeziora. Do lat 90. XX wieku wydobywano tu rudy żelaza. Dwa rezerwaty przyrody: opucki i kazantipski. Główne miasto i port - Kercz.
[edytuj] Budowa geomorfologiczna
Wyróżnia się dwie części: południowo-zachodnią i północno-wschodnią, oddzielone od siebie Grzędą Parpacką, zbudowaną z wapieni, a morfologicznie będącą przedłużeniem Grzędy Zewnętrznej Gór Krymskich.
Region południowo-zachodni jest równiną z najwyższymi kulminacjami o wysokości 120 m (np. wulkan błotny Dżau-Tepe, 119 m n.p.m.), rozdzielonymi przez płaskie rozległe obniżenia wypełnione przez solniska (np. Jezioro Uzuniarskie). Na wybrzeżu zaznacza się wyraźna terasa morska położona na wysokości 20 m n.p.m.
Region północno-wschodni ma budowę pagórkowato-grzędową. Antyklinalne kotliny powstały w wyniku erozji ich partii jądrowych zbudowanych ze słabo zdiagenezowanych osadów ilastych. Elementem charakterystycznym dla tego regionu są liczne (33) stożkowate wulkany błotne o wysokości 30 do 40 m, występujące w szczytowych partiach antyklin. W strefie przybrzeżnej występują jeziora słone (np. Aktaszskie, Czokrakskie, Czurubaszskie, Tabieczynskie). Linia brzegowa bardzo urozmaicona, występują na przemian strome klify i niskie odcinki mierzejowe z plażami piaszczysto-żwirowymi i piaszczysto-muszlowymi.
[edytuj] Historia
Podczas II wojny światowej, w latach 1941–1943 rejon wielokrotnych walk sowiecko-niemieckich. W kwietniu 1944 roku został opanowany przez Armię Czerwoną w wyniku kombinowanej operacji morsko-lądowej.