Płyn idealny

Z Wikipedii

Płyn idealny (płyn doskonały) (ang. ideal fluid) – płyn nieściśliwy i nielepki. Model płynu doskonałego można stosować do przybliżonego opisu wolnego przepływu cieczy o małej lepkości i gazów.

[edytuj] Własności

Płyn idealny przenosi tylko naprężenia normalne (ściskające lub rozciągające), nie przenosi natomiast naprężeń stycznych (ścinających). W płynie idealnym nie występuje tarcie wewnętrzne między sąsiadującymi ze sobą warstwami płynu poruszającymi się z różnymi prędkościami, a przejawiające się w postaci lepkości. Między takimi warstwami występuje poślizg doskonały nie pociągający za sobą żadnej dyssypacji energii. Do płynu idealnego nie odnosi się hydrodynamiczne prawo Newtona wiążące naprężenie styczne w płynie z szybkością ścinania.

Płyn idealny nie przykleja się do opływanych sztywnych ścianek, lecz może ślizgać się po nich w sposób doskonały, tj. bez tarcia międzyfazowego. W płynie idealnym jedynie składowa wektora prędkości normalna (tj. prostopadła) do ścianki jest równa zeru, natomiast składowa styczna jest na ogół różna od zera.

[edytuj] Przepływ potencjalny

Przepływ płynu idealnego ma najczęściej charakter ruchu potencjalnego. Składowe wektora prędkości płynu można wówczas przedstawić jako pochodne przestrzenne potencjału prędkości :

Trzy powyższe równania zapisać można w postaci wektorowej jako:

Analiza przepływu polega wówczas na wyznaczeniu potencjału prędkości, gdyż wektor prędkości może być wtedy łatwo określony korzystając z podanych wyżej formuł.

[edytuj] Zakres stosowalności modelu płynu idealnego

Należy być świadomym, że praktycznie w każdym płynie występuje tarcie wewnętrzne podczas jego ruchu. Płyn idealny jest zatem abstrakcją umysłową stworzoną dla uproszczenia sposobu opisu przepływów płynów. W przypadku zagadnień, w których dyssypacja energii na skutek tarcia wewnętrznego jest pomijalnie mała w porównaniu z innymi efektami hydrodynamicznymi lub termodynamicznymi, można z powodzeniem stosować model płynu idealnego do opisu ruchu płynu rzeczywistego. Często jednak oszacowanie a priori efektów związanych z lepkością jest trudne, a opieranie się w tych zagadnieniach na zwykłej intuicji często zawodzi. W konsekwencji nieuzasadnione pomijanie efektów związanych z lepkością płynów prowadzi czasami do paradoksów hydrodynamiki.

Model płynu idealnego stosuje się często do gazów, których lepkość jest niewielka, a w związku z tym efekty dyssypacyjne mogą być pominięte przy analizie przepływu. W przypadku przepływów z dużymi prędkościami (zwłaszcza porównywalnymi z prędkością dźwięku) efekty termodynamiczne występujące w gazie zdecydowanie przeważają nad efektami związanymi z tarciem wewnętrznym. Dlatego też w aerodynamice wysokich prędkości model płynu idealnego stosowany jest powszechnie.

Wiele cech płynu idealnego wykazują ciecze nadciekłe. Całkowity brak lepkości jest tu wynikiem efektów kwantowych ujawniających się w temperaturach bliskich absolutnego zera.

[edytuj] Opis ruchu płynu idealnego

Opisem ruchu płynu idealnego zajmuje się hydrodynamika płynów idealnych.

Podstawowe równania ruchu płynu idealnego:

• Równanie ciągłości przepływu
• Równanie ciągłości strugi
• Twierdzenie Thomsona o zachowaniu cyrkulacji prędkości
• Hydrodynamiczne równanie Eulera
• Równanie Bernoulliego
• Równanie Laplace'a dla potencjału przepływu bezźródłowego
• Równanie Poissona dla potencjału przepływu ze źródłami

[edytuj] Inne uwagi

Pojęcie płynu idealnego odróżniać należy od stosowanego w termodynamice pojęcia gazu doskonałego. To ostatnie pojęcie nie ma nic wspólnego z pomijaniem tarcia wewnętrznego w płynie i odnosi się do abstrakcyjnego gazu podlegającego bez ograniczeń równaniu stanu gazu doskonałego. Zaleca się zatem unikanie określenia płyn doskonały, gdyż jego konotacja jest niejednoznaczna i prowadzić może do ewentualnych nieporozumień. W języku angielskim, w przeciwieństwie do polskiego, rozróżnienie terminologiczne jest bardzo wyraźne: określenie ideal fluid oznacza płyn idealny, natomiast perfect gas – gaz doskonały.

[edytuj] Literatura

1. Batchelor G.K.: Introduction to Fluid Dynamics, Cambridge University Press, Cambridge.
2. Kotchin N.E., Kibel N.A., Roze N.V.: Teoretitcheskaya gidromekhanika, vol. 1, 2, Moskva, (1955).
3. Landau L.D., Lifszyc E.M.: Hydrodynamika, Warszawa.
4. Landau L.D., Lifszyc E.M.: Mechanika osrodków ciągłych, Warszawa, (1959).
5. Lamb: Hydrodynamics, Cambridge University Press, Cambridge, (istnieje wiele wydań, poczynając od 1932 roku).
6. Milne-Thomson: Theoretical Hydrodynamics.
7. Prosnak W.: Mechanika płynów, t. 1, 2, Warszawa.