Płyn infuzyjny
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. |
Płyn infuzyjny jest to roztwór wodny substancji chemicznych, przeznaczony do dożylnego podawania pacjentom. Musi on spełniać następujące kryteria: być jałowy, nietoksyczny, pozbawiony pirogenów, izoosmolarny lub hiperosmolarny względem osocza krwi. Płyny infuzyjne podawane są w celu uzupełnienia objętości śródnaczyniowej utraconej np. w wyniku krwotoku, w celu dostarczenia wody i jonów do organizmu oraz do wywołania hemodylucji - zwiększenia objętości osocza i niejako "rozcieńczenia" krwi. Płyny infuzyjne podzielić można na krystaloidy i koloidy.
Krystaloidy są to wodne roztwory soli mineralnych takich jak chlorek sodu, chlorek potasu, chlorek wapnia, chlorek magnezu, octan sodu, mleczan sodu. Są tanie, łatwo dostępne, pozbawione reakcji uczuleniowych na ich przetoczenie. Powszechnie stosowane preparaty to: sól fizjologiczna - 0,9% roztwór wodny chlorku sodu, płyn wieloelektrolitowy tzw. PWE, płyn Ringera mleczanowy i bezmleczanowy, mieszanka soli fizjologicznej z 5% roztworem glukozy w stosunku 2:1 (tzw. "2:1"). Krystaloidy po przetoczeniu dożylnym szybko przechodzą do przestrzeni pozanaczyniowej, jedynie na krótko uzupełniając objętość osocza.
Koloidy to wodne roztwory substancji wielkocząsteczkowych, najczęściej polimerów glukozy lub pochodnych żelatyny. W przeciwieństwie do krystaloidów pozostają dłużej w osoczu nie przechodząc szybko do tkanek. Lepiej uzupełniają straty osocza. Roztwory koloidowe są droższe od krystaloidów. Mogą powodować reakcje uczuleniowe ze wstrząsem anafilaktycznym włącznie oraz niektóre z nich upośledzają krzepnięcie krwi. Powszechnie stosowane są preparaty hydroksyetylowanej skrobi - HES, Voluven w stężeniach 6% i 10% oraz roztwory modyfikowanej żelatyny - Gelafusin.
