Palais-Royal
Z Wikipedii
Palais-Royal - pałac położony w centrum Paryża, 150 m na północ od Luwru, siedziba francuskiej Rady Stanu (Conseil d'État), Rady Konstytucyjnej i Ministerstwa Kultury, połączony z francuskim Teatrem Narodowym Comédie-Française.
[edytuj] Historia
Wbrew swej nazwie "Pałac Królewski" Palais-Royal służył jako siedziba monarchy tylko w dwóch okresach:
- za małoletniości Ludwika XIV,
- w latach 1830 - 1831 - w pierwszym roku panowania Ludwika Filipa I, zanim rodzina królewska przeniosła się do odrestaurowanych Tuilerii.
Wybudowany został w latach po 1624 dla kardynała Richelieu, który w testamencie zapisał swój "Palais-Cardinal" Ludwikowi XIII. Po śmierci Ludwika XIII (1643) do pałacu przeniosła się z Luwru regentka Anna Austriaczka ze swymi synami i kardynałem Mazarinem, i to właśnie wtedy pałac otrzymał obecną nazwę.
Po śmierci Mazarina (1661) Ludwik XIV przejął samodzielną władzę i powrócił do Tuilerii. Palais-Royal został przekazany jako apanaż królewskiemu bratu Filipowi i pozostał paryską siedzibą domu orleańskiego do egzekucji Filipa Égalité w r.1793. Był w międzyczasie, w latach 1715 - 1723, w czasie regencji bratanka Ludwika XIV, Filipa, centralnym ośrodkiem władzy we Francji. Prawnuk jego Filip Égalité wybudował w latach 1780 - 1784 do dziś istniejące galerie ze sklepami otaczające ogrody pałacowe, tak że Palais stał się centrum handlowym. Był także ośrodkiem agitacji politycznej ugrupowań lewicowych - na jego teren, jako obszar jurydyki Orleańczyków, policja nie miała wstępu. Znacjonalizowany po śmierci Filipa Égalité, służył w latach Konsulatu Napoleona I jako siedziba Trybunatu. W roku 1814 Ludwik XVIII zwrócił go głowie rodu orleańskiego, księciu Chartres. W ciągu Stu dni Napoleona był rezydencją cesarskiego brata - Lucjana. Po objęciu tronu przez Ludwika Filipa I Palais-Royal służył do 1848 jako rezydencja następcy tronu, po czym po upadku monarchii lipcowej został zdewastowany i obrabowany (22 lutego 1848). Za czasów Drugiego Cesarstwa zamieszkiwał odrestaurowany pałac cesarski kuzyn książę Napoleon z rodziną. Zniszczony w czasie Komuny Paryskiej (1871) pałac odbudowano w 1875 z przeznaczeniem na siedzibę urzędów państwowych.
W 1985 r. na fali wprowadzania architektury nowoczesnej w krajobraz Paryża artysta rzeźbiarz Daniel Buren zainstalował na dziedzińcu pałacu zespół podstaw kolumn z jasnego marmuru, które w nocy podświetlane są na zielono. Ten koncept architektoniczny, tzw. kolumny Burena, i jego dopasowanie do zabytkowego budynku pozostaje do dziś przedmiotem polemik.
[edytuj] Bibliografia
- René Héron de Villefosse, L'anti-Versailles ou le Palais-Royal du Philippe Égalité, Paris 1974, ISBN 2-7083-0010-5
