Pancerniki projektu 23
Z Wikipedii
| Pancerniki projektu 23 | |
| Opis typu | |
|---|---|
| Producent |  ZSRR |
| Użytkownicy |  ZSRR |
| Wprowadzenie do służby | planowane 1942 |
| Planowane okręty | 4 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | standardowa : 59 000 t pełna 65 000 t |
| Długość | 269 m |
| Szerokość | 39 m |
| Zanurzenie | 10,4 m |
| Napęd | turbiny parowe o mocy 200 000 KM napędzające 3 śruby |
| Prędkość | 29 węzłów |
| Uzbrojenie | 9 dział 406 mm 12 dział 152 mm 12 dział 100 mm 40 dział 37 mm |
| Wyposażenie lotnicze | 4 samoloty rozpoznawcze |
Pancerniki projektu 23 – typ radzieckich pancerników które miały wchodzić do służby od 1942. Rozpoczęto budowę 4 okrętów, jednak żadnej jednostki nie ukończono. Typ ten znany jest także pod nazwą Sowietskij Sojuz.
Spis treści |
[edytuj] Historia
W związku z napiętą sytuacją międzynarodową w połowie lat 30. w ZSRR pojawił się program wzmocnienia floty m.in. przez budowę nowych dużych okrętów nawodnych. Prace nad projektem nowych pancerników, które otrzymały oznaczenie projekt 23, rozpoczęły się w maju 1936. Brak doświadczenia w budowie nowoczesnych pancerników zadecydował o tym, iż nawiązano współpracę z zagranicznymi stoczniami. W lipcu 1936 włoska stocznia Ansaldo z Genui przekazała stronie radzieckiej projekt "U.P.41" który stanowił rozwinięcie projektu pancerników typu Vittorio Veneto. Współpraca z Włochami przy budowie pancerników 23 została wstrzymana po wybuchu wojny domowej w Hiszpanii. Od 1936 ZSRR prowadził intensywne rozmowy ze Stanami Zjednoczonymi w sprawie zakupu dokumentacji pancerników i dział artylerii głównej 406 mm. Prowadzono także rozmowy na temat budowy pancerników dla ZSRR w amerykańskich stoczniach, ostatecznie jednak wszelka współpraca została zerwana po wybuchu Wojny Zimowej w 1939. Prace nad pancernikami były częścią "wielkiego programu budownictwa okrętowego od 1938" który przewidywał zbudowanie do 1946 m.in. 15 nowych pancerników.
Stępkę pod pierwszy prototypowy okręt projektu 23, który otrzymał nazwę "Sowietskij Sojuz" położono 15 lipca 1938 w Stoczni Bałtyckiej im. Sergo Ordżonikidze w Leningradzie. Prace nad 4 okrętami typu postępowały powoli z powodu braku specjalistów od budownictwa okrętowego, którzy padli ofiarą czystek, a także niskiego priorytetu całego programu. W 1940 priorytetem programu rozbudowy radzieckiej floty były okręty podwodne dlatego też wstrzymano budowę pancerników i ciężkich krążowników, a jedyną jednostką na której kontynuowano prace był "Sowietskij Sojuz". Budowę tej jednostki ostatecznie wstrzymano 19 lipca 1941. Z budowanych pancerników najbardziej zaawansowana była "Sowietskaja Ukraina", która w chwili przerwania prac była gotowa do wodowania w 75%. Po zajęciu stoczni przez Niemców prace na okręcie były kontynuowane w ograniczonym zakresie, a w 1944 przed wycofaniem sie wojsk niemieckich kadłub wysadzono w powietrze. Budowy pozostałych pancerników w czasie wojny nie wznowiono i rozpoczęto ich złomowanie które zakończyło się w 1949.
[edytuj] Budowane okręty
- Sowietskij Sojuz - rozpoczęcie budowy 15 lipca 1938
- Sowietskaja Ukraina - rozpoczęcie budowy początek 1939
- Sowietskaja Rossija - rozpoczęcie budowy grudzień 1939
- Sowietskaja Biełorusija - rozpoczęcie budowy grudzień 1939
[edytuj] Bibliografia
- Andrzej Kiński, Pancerniki Józefa Stalina, NTW nr 3/1995, ISSN1230-1655
[edytuj] Linki zewnętrzne
- (en) www.ukonline.co.uk
