Perłówka zwisła
Z Wikipedii
| Perłówka zwisła | |
 |
|
| Systematyka wg Reveala | |
| Domena | jądrowce |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | naczyniowe |
| Nadgromada | nasienne |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | jednoliścienne |
| Rząd | wiechlinowce |
| Rodzina | wiechlinowate |
| Rodzaj | perłówka |
| Gatunek | perłówka zwisła |
| Nazwa systematyczna | |
| Melica nutans L. | |
 Galeria zdjęć i grafik |
|
Perłówka zwisła (Melica nutans) – gatunek byliny należący do rodziny wiechlinowatych (dawniej zwanych trawami). Występuje w Azji i Europie na obszarach o klimacie oceanicznym. W Polsce jest rośliną dość pospolitą.
[edytuj] Charakterystyka
- Pokrój
- Wieloletnia, jasnozielona, luźnokępkowa trawa.
- Liście
- Ma tylko kilka liści (zwykle nie więcej niż 6) z wybarwionymi purpurowo i szorstkimi pochwami. Blaszki liściowe o szerokości 3-6 mm są zwinięte, lekko orzęsione, na górnej powierzchni szorstkie, na spodniej gładkie. Brunatnego koloru języczek bardzo krótki i ucięty .
- Kwiaty
- Zebrane w szczytową, jednostronną wiechę złożoną z cienkich, gęsto ustawionych i bardzo krótkich gałązek. Na każdej z nich występuje jeden, czasami dwa kłoski. Kłoski są 2-3 kwiatowe, podczas kwitnienia i po przekwitnięciu zwisające. Mają obupłciowe kwiaty o czerwonobrunatnych plewach z białymi brzegami. Plewa górna i dolna mają identyczną niemal wielkość. Szorstka, naga i cienka plewka dolna jest zakończona suchobłoniastym szczytem bez ości i ma 7-9 nerwów.
- Biotop, wymagania
- Lasy liściaste, obrzeża zarośli, zbiorowiska okrajkowe. Jest geofitem i hemikryptofitem. Preferuje podłoża o odczynie zasadowym. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Querco-Fagetea.
- Roślina trująca
- Cała roślina jest trująca.
[edytuj] Zmienność
Tworzy mieszańce z perłówką jednokwiatową (Melica uniflora) i perłówką kolorową (Melica picta).
[edytuj] Bibliografia
- František Činčura, Viera Feráková, Jozef Májovský, Ladislav Šomšák, Ján Záborský: Pospolite rośliny środkowej Europy. Jindřich Krejča, Magdaléna Záborská (ilustracje). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1990. ISBN 83-09-01473-2.
- Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
