Piechota węgierska

Z Wikipedii

Piechota węgierska (hajducy, draby, piechota polsko-węgierska) - formacja piechoty, powstała w XVI wieku, uzbrojona w rusznice i szable.

[edytuj] Organizacja i taktyka

Werbowana była systemem towarzyskim (później bębnowym) i łączona w roty strzelcze (później nazywane chorągwiami) liczące od 100 do 300 żołnierzy. W wypadku jednostek większych niż 100 żołnierzy, chorągiew była dzielona na lewe i prawe skrzydło, te zaś na dziesiątki dowodzone przez dziesiętników. Mniejsze oddziały dzieliły się tylko na dziesiątki.

Ten podział ułatwiał ustawianie oddziału w szyku dziesięcioszeregowym, stosowanym przez ten rodzaj piechoty w czasie bitew. Rotą piechoty dowodził rotmistrz bądź pułkownik, mający do pomocy porucznika i chorążego (z reguły po jednym na 100 żołnierzy).

Często, zwłaszcza w początkowym okresie istnienia, dowódcy używali mieczy jako symboli władzy. W przeciwieństwie do piechoty cudzoziemskiego autoramentu, nie używano długiej broni drzewcowej. Dlatego też ten rodzaj piechoty wykorzystywano do szturmów i obrony umocnionych pozycji. Zajmowali się również pracami inżynieryjnymi i saperskimi.

W czasie bitwy, przed oddaniem salwy, żołnierze klękali, a następnie strzelali szeregami zaczynając od ostatniego. Przed strzałem cały szereg wstawał i strzelał nad głowami szeregów klęczących przed nimi. W przypadku, gdy wrogi oddział oddawał salwę, hajducy przypadali do ziemi, by zminimalizować straty. Często, gdy dystans do wrogiego oddziału odpowiednio się zmniejszał, żołnierze zarzucali arkebuzy na plecy i z szablami w dłoniach szarżowali na jednostkę przeciwnika.

[edytuj] Uzbrojenie

Podstawowe uzbrojenie stanowiła długa broń palna - początkowo rusznica, później arkebuz lub muszkiet. Typowy arkebuz hajduka miał około 1,2 m długości, z czego 63 cm przypadały na lufę o kalibrze 16,8-17 mm. Odmierzone wcześniej ładunki prochowe owinięte papierem żołnierze nosili w torbach lub ładownicach.

Broń białą stanowiły krótkie berdysze (używane również jako forkiety), szable, siekierki, a sporadycznie obuszki i nadziaki. Uzbrojenie dziesiętników stanowiła szabla i rodzaj krótkiej halabardy - darda. Oficerowie poza szablami często używali różnorodnej, najczęściej krótkiej, broni palnej.

[edytuj] Umundurowanie

Było ono różne, zależne od życzenia właściciela-fundatora, czy sejmiku. W oddziałach państwowych najczęstszą barwą piechoty była błękitna, zwana "obłoczystą".