Piotr Fiorentini

Z Wikipedii

Piotr Fiorentini (ur. 1791 w Wilnie, zm. 13 lipca 1858 w Warszawie) – polski oficer, urzędnik; kolekcjoner.

Pochodził z włoskieij rodziny, przybyłej do Polski w XVII wieku. Syn Baltazara i Katarzyny z Lewickich. Rodzina uzyskała u władz rosyjskich potwierdzenie szlachectwa.

Kapitan Wojska Polskiego^[1]; zaciągnął się w 1812 r., walczył w kampanii 1813 r. w Niemczech; kawaler Legii Honorowej. W 1814 wysłany do Anglii z misją wymiany polskich jeńców wojennych.

Złożył dymisję w 1817 roku i zatrudnił się jako urzędnik skarbowy; od 1823 przez 20 lat naczelnik komory celnej w Krakowie; od 1843 nadzorca komór celnych jako urzędnik do szczególnych poruczeń w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Kilkukrotnie oskarżany o nadużycia, każdorazowo oczyszczał się z zarzutów. Ze służby ustąpił w 1851, po przejęciu administracji celnej przez władze rosyjskie.

Jako zamożny dyletant (dorobił się, m. in., kamienicy w Warszawie) kolekcjonował obrazy. Skłócony z rodziną, swoją kolekcję 200 obrazów zapisał warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (m. in. rzekome autentyki Giocondy Leonarda da Vinci, Chrztu Chrystusa Tintoretta, Polowania Diany Rubensa oraz Snydersa^[1]); zbiór ten został później przejęty przez Muzeum Narodowe.

W 1819 należał do loży Astrea.

Przypisy

[edytuj] Źródła

• Polski Słownik Biograficzny, t. VI