Piotr Kurowski
Z Wikipedii
Piotr Kurowski, także Piotr z Kurowa herbu Szreniawa (zm. 1463) - polski szlachcic, kasztelan krakowski i sądecki 1440. Ok. 1450 - senator. Starosta lubelski (1431 - 1432). Syn Klemensa Kurowskiego - kasztelana żarnowskiego.
W trakcie bezkrólewia 1444-1447 będąc ledwie kasztelanem sądeckim należał do grupy najwybitniejszych opozycjonistów wobec pozycji Zbigniewa Oleśnickiego i zarazem do grupy stronników Kazimierza Jagiellończyka. W kwietniu 1446 został wybrany przez tajny zjazd małopolskiej opozycji w Bełżycach posłem do przebywającego na Litwie wielkiego księcia. Dopiero to poselstwo przywiozło zgodę Kazimierza na przyjęcie korony polskiej i zażegnanie kryzysu władzy (w tym czasie zdążono już warunkowo obrać królem Bolesława IV, księcia czersko-warszawskiego).
Zapewne w związku z tymi zasługami został mianowany kasztelanem lubelskim.
W 1442 zmienił lokację miejską Kurowa z prawa polskiego na magdeburskie. W 1452 ufundował drewniany kościół i hojnie uposażył parafię w Kurowie. Czy było to związane z erygowaniem nowej parafii, czy też odnowieniem starej, istniejącej może w XII wieku, tego stwierdzić jednoznacznie nie można. Wątpliwe jednak, by do rangi miasta podniesiono ośrodek bez własnej parafii.
[edytuj] Bibliografia
- Krzysztof Latocha, Bezkrólewie w Polsce w latach 1444 – 1447,
- Alicja Bieńkowska, Duchowość królowej Jadwigi Andegaweńskiej, Medium Aevum, Nr 1-2.
- dr Marek Jerzy Minakowski "Ci wielcy Polacy to nasza rodzina" Kraków 2007
