Piotr Naimski
Z Wikipedii
Piotr Naimski (ur. 2 lutego 1951 w Warszawie) - polski polityk, działacz opozycji politycznej w okresie PRL, publicysta, od 23 listopada 2005 do 5 listopada 2007 sekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki.
Spis treści |
[edytuj] Działalność podziemna
Od 1964 harcerz 1 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta "Czarna Jedynka". W 1968 ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie. Ukończył studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. Uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych. W latach 1976-1980 pracował w Instytucie Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk.
W okresie PRL działał w opozycji. Po wydarzeniach Czerwca 1976 brał udział w organizowaniu pomocy dla represjonowanych robotników Radomia i Ursusa. Był jednym z założycieli Komitetu Obrony Robotników. Blisko współpracował z Antonim Macierewiczem (współdziałali m. in. w 1 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta "Czarna Jedynka", oraz w tzw. Gromadzie Włóczęgów, i w redakcji drugoobiegowego miesięcznika Głos). W latach 1980-1981 zasiadał w Radzie Programowej Ośrodka Badań Społecznych Regionu Mazowsze NSZZ "Solidarność".
[edytuj] Emigracja
Od 1981 przebywał w Stanach Zjednoczonych. Był pracownikiem naukowym New York University Medical School oraz współorganizatorem Komitetu Pomocy "Solidarności" w Nowym Jorku.
[edytuj] Po upadku komunizmu
Po powrocie do Polski pełnił funkcję dyrektora Wydawnictwa "Głos" (1989-1992). Po powołaniu Antoniego Macierewicza na stanowisko ministra spraw wewnętrznych rozpoczął pracę w MSW. Od 1 lutego do 5 czerwca 1992 kierował Urzędem Ochrony Państwa. Brał udział w realizacji uchwały sejmowej wzywającej rząd do ujawnienia współpracowników Służby Bezpieczeństwa (patrz: Lista Macierewicza). Odszedł ze stanowiska po dymisji rządu Jana Olszewskiego.
W latach 1992-1996 był prezesem Klubu Atlantyckiego. Od 1999 do 2001 był członkiem Zespołu do spraw Bezpieczeństwa w Gabinecie Politycznym Prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka.
Jest pracownikiem naukowym Wyższej Szkoły Biznesu - National-Louis University w Nowym Sączu. Kierował Zakładem Stosunków Międzynarodowych i Bezpieczeństwa Narodowego na Wydziale Studiów Politycznych tej uczelni.
Działał w ugrupowaniach politycznych związanych z Antonim Macierewiczem: w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym, Ruchu Odbudowy Polski i Ruchu Katolicko-Narodowym.
Biegle włada językiem angielskim, zna także język francuski i rosyjski.
[edytuj] Życie prywatne
Pochodzi z żydowskiej rodziny frankistów, co ogłosił publicznie przed wyborami parlamentarnymi w 1997[1]. Jest żonaty i ma czworo dzieci.
Przypisy
[edytuj] Linki zewnętrzne
Szefowie Urzędu Ochrony Państwa: Krzysztof Kozłowski | Andrzej Milczanowski | Piotr Naimski | Andrzej Milczanowski | Jerzy Konieczny | Gromosław Czempiński | Andrzej Kapkowski | Jerzy Nóżka | Zbigniew Nowek | Zbigniew Siemiątkowski
Szefowie Wojskowych Służb Informacyjnych: Czesław Wawrzyniak | Marian Sobolewski | Bolesław Izydorczyk | Konstanty Malejczyk | Kazimierz Głowacki | Tadeusz Rusak | Marek Dukaczewski | Janusz Bojarski | Marek Dukaczewski | Janusz Bojarski | Jan Żukowski
Szefowie Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego: Andrzej Barcikowski | Witold Marczuk | Bogdan Święczkowski | Jerzy Kiciński (p.o.) | Tomasz Klimek (p.o.) | Krzysztof Bondaryk (p.o.) | Krzysztof Bondaryk |
Szefowie Agencji Wywiadu: Zbigniew Siemiątkowski | Andrzej Derlatka | Andrzej Ananicz | Zbigniew Nowek | Andrzej Ananicz (p.o.) | Maciej Hunia (p.o.)
Szefowie Służby Wywiadu Wojskowego: Witold Marczuk | Maciej Hunia
Szefowie Służby Kontrwywiadu Wojskowego: Antoni Macierewicz | Grzegorz Reszka (p.o.) | Janusz Nosek (p.o.) | Janusz Nosek
Szefowie Centralnego Biura Antykorpucyjnego: Mariusz Kamiński