Polski owczarek podhalański

Z Wikipedii

Polski owczarek podhalański
Polski owczarek podhalański
Inne nazwy	Tatra shepherd dog , Polnischer Berghund
Kraj patronacki	Polska
Wymiary
Wysokość	60 - 65 (suki), 65 - 70 (pies) cm
Waga	45 - 60 kg
Klasyfikacja
FCI	Grupa I Sekcja 1 Wzorzec 252
UKC	Guardian Dogs
Wzorce rasy
FCI • • • • • UKC
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Głowa owczarka podhalańskiego

Szczenię owczarka podhalańskiego

Polski owczarek podhalański - jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).

[edytuj] Krótki rys historyczny

- jedna z pięciu ras polskich uwzględnianych przez FCI; kontrolowana hodowla od około 1920 roku; pierwsza wystawa klubowa w Zakopanem w 1973 roku (zgłoszono 65 psów); ostatnie zmiany we wzorcu z dnia 08-10-1988; występuje przede wszystkim w Tatrach i Beskidach, spotykany także w Sudetach i Bieszczadach; typ owczarka spotykanego w Tybecie, na Kaukazie i w Mongolii, co wskazywałoby na pochodzenie wszystkich tych ras od doga tybetańskiego.

[edytuj] Użytkowość

Polski owczarek podhalański jest psem pasterskim i stróżujacym. Przed wojną używany przez policję i wojsko jako pies stróżujący i patrolowy, przez GOPR wykorzystywany jako lawinowy pies ratowniczy.

[edytuj] Temperament

- pies z natury łagodny, czujny, dobrze tolerujący dzieci, bardzo przywiązuje się do właściciela, posłuszny, odznacza się wysoką inteligencją

[edytuj] Budowa

Sylwetka - prostokątna; tułów długi, masywny; kłąb wyraźnie zaznaczony; ogon długi i owłosiony, noszony poniżej linii grzbietu; szyja i uda obficie owłosione; kończyny muskularne; głowa mocna, wysoko noszona, oczy i nos ciemne, uszy trójkątne, średnio duże, przylegające.
Głowa - proporcjonalna, mózgoczaszka z profilu lekko wypukła. Bruzda czołowa płytka, stop wyraźny, ale niezbyt stromo załamany. Kufa mocna, zwężająca się łagodnie, szeroka, tej samej długości lub nieco dłuższa niż mózgoczaszka. Wargi ściśle przylegające, ciemne, zgryz nożycowy, dopuszczalny cęgowy. Wierzchołek nosa czarny.
Oczy - średniej wielkości, wyraziste, nieco skośnie osadzone, ciemnopiwne. Brzegi powiek ciemne.
Uszy - osadzone na wysokości zewnętrznego kącika oczu lub nieco wyżej, średniej długości, trójkątne, dosyć grube i mocno owłosione. Przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy.
Tułów - długi i masywny, kłąb wyraźny. Klatka piersiowa głęboka, żebra skośne, nieco płaskie. Grzbiet prosty, szeroki, lędźwie szerokie, dobrze związane, zad lekko spadzisty. Brzuch nieznacznie podciągnięty.
Kończyny przednie - muskularne, proste, mocne, ale o niezbyt grubej kości. Łopatki skośne, przylegające, śródręcze nieznacznie wysunięte ku przodowi. Łapy duże, zwarte, owalne. Owłosienie między opuszkami.
Kończyny tylne - proste, umiarkowanie kątowane, nieco odstawione do tyłu, śródstopie ustawione pionowo.
Ogon - niezbyt wysoko osadzony, noszony poniżej linii grzbietu. W ruchu unoszony ponad tułowiem, ale nie zakręcony. W spoczynku sięga do stawu skokowego, może być lekko zagięty do góry.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE Przodozgryz, tyłozgryz, słabo zaznaczona krawędź czołowa, spiczasty pysk, znaczne braki zębowe, owłosienie kędzierzawe lub jedwabiste, brak podszycia, łaciatość, usposobienie nerwowe, lękliwe lub zdecydowanie napastliwe.

WADY NIEDYSKWALIFIKUJĄCE Głęboka bruzda czołowa, uszy osadzone wysoko, odchylone do tyłu, oczy niedźwiedzie, jasne, słaba pigmentacja nosa, brzegów warg i powiek, szyja trzymana poziomo, przebudowany zad, brak owłosienia między palcami, kryzy na szyi i frędzli na nogach, wilcze pazury, ogon stale noszony ponad grzbietem

[edytuj] Szata i umaszczenie

- obfita, gęsta, w dotyku twarda, gęsty podszerstek; czysto biała. -Na głowie, pysku i przedniej stronie kończyn sierść krótka, na szyi i tułowiu długa, gęsta, prosta lub lekko falista, twarda w dotyku, z obfitym podszerstkiem. Na szyi występuje bogata kryza, na udach obfite portki. Ogon mocno owłosiony, puszysty.

[edytuj] Utrzymanie

- oprócz gór nadaje się do trzymania i na nizinach; w mieście wymaga częstych spacerów, najlepiej połączonych z możliwością wybiegania się.

[edytuj] Ciekawostki:

kilka form pokrewnych jest uznawanych jako odrębne rasy - na Słowacji Slovenský Čuvač, na Węgrzech Kuvasz, we Włoszech Maremmano-Abruzzese.
z sierści wykonywane są swetry, szaliki i inne elementy ubioru.
Pod koniec roku 2007 powstał "Komentarz do wzorca", który został zatwierdzony przez Zarząd główny Związku Kynologicznego w Polsce. Ma być opublikowany w czasopiśmie "Pies" w roku 2008.

Zobacz też: