Postawa zasadnicza
Z Wikipedii
|
 |
|
Postawa zasadnicza – ustalona w regulaminach wojskowych (także policyjnych, strażackich i harcerskich) postawa pojedynczego żołnierza (funkcjonariusza, harcerza) sygnalizująca jego gotowość do przyjmowania rozkazów od przełożonych. Przyjmowana jest na komendę "baczność!" lub po usłyszeniu od przełożonego zapowiedzi komendy.
W postawie zasadniczej żołnierz (sam lub w szyku) zazwyczaj stoi nieruchomo wyprostowany[1], równomiernie rozkładając ciężar ciała na obu całych stopach (a nie głównie na palcach albo na piętach), twarzą do linii frontu. W różnych armiach i formacjach zmilitaryzowanych na świecie szczegóły postawy (ułożenie nóg i dłoni) nieznacznie się różnią.
[edytuj] Polska
W Polsce przyjęto, że pięty stojącego w postawie zasadniczej żołnierza winny się dotykać, natomiast czubki butów powinny być nieco rozchylone[2]. Kolana zbliżone do siebie o ile pozwala na to budowa ciała, nogi w kolanach wyprostowane. Mięśnie krzyża i górnej części ud napięte, by usztywniały tułów w pasie. Brzuch lekko wciągnięty, pierś wysunięta ku przodowi przez swobodne cofnięcie ramion w tył. Jeśli żołnierz nie ma ze sobą broni[3], to obie jego ręce powinny być wyprostowane wzdłuż bioder i ud, dłonie również wyprostowane ze złączonymi palcami, środkowe palce dłoni dotykać powinny linii szwów spodni[4]. Żołnierz powinien stać wyprostowany, z łokciami odchylonymi nieco w przód, ramionami na równej wysokości, szyją wyciągnięta swobodnie, z lekko uniesionym podbródkiem oraz twarzą i wzrokiem skierowanym na wprost[5], usta powinien mieć zamknięte normalnie (nie zaciśnięte).
Jeśli żołnierz ma ze sobą broń, to położenie jednej lub obu rąk może być nieco inne (zazwyczaj przytrzymują broń); w szczególnym przypadku – z szablą wydobytą z pochwy – postawę zasadniczą wykonuje się trzymając szablę swobodnie opuszczoną prawą ręką, obejmując jej rękojeść kciukiem, palcem wskazującym i środkowym, a głownię grzbietem (tylcem) trzymając opartą o ramię na szwie rękawa z ostrzem skierowanym w przód[6]. Kawalerzysta, jeśli jest pieszo z koniem, winien stać obok konia, z lewej strony jego głowy, prawą ręką przytrzymując wodze wędzidłowe pod pyskiem końskim, a w lewej ręce opuszczonej swobodnie wewnętrzną stroną pięści dotykającą uda trzymając koniec wodzy[6].
[edytuj] W innych krajach
W armii amerykańskiej ułożenie nóg powinno być takie, by kąt między osiami stóp wynosił 45°, a w szwajcarskiej – 60°.
Postawa zasadnicza wykorzystywana jest także w gimnastyce jako podstawowy element wyjściowy do układów gimnastycznych.
Przypisy
- ↑ w szczególnych przypadkach żołnierze mogą przyjmować postawę zasadniczą siedząc, np. na łóżku szpitalnym w izbie chorych; podobnie kawalerzysta, jeśli jest na koniu, przyjmuje postawę zasadniczą siedząc w siodle
- ↑ tak, by odległość między dużymi palcami nóg wynosiła długość własnej stopy; w praktyce, biorąc pod uwagę rozmiary stóp obutych, rozchylenie stóp powinno być takie, by można było wstawić pomiędzy nie stopę, lecz nie więcej
- ↑ innej, niż ewentualnie pistolet w kaburze lub bagnet w pochwie u pasa
- ↑ do tych szwów spodni nawiązuje wypowiadane po rosyjsku polecenie ruki po szwam! (ręce wzdłuż szwów!), stosowane niekiedy (w Polsce całkowicie pozaregulaminowo), a nakazujące przyjęcie postawy zasadniczej; wywodzi się ono z czasów musztrowania przez rosyjskich podoficerów
- ↑ chyba, że usłyszy inny rozkaz, np. "na lewo patrz" albo "na prawo patrz"
- ↑ 6,0 6,1 wg Regulaminu Kawalerii WP, 1938
[edytuj] Źródła
- Regulamin Kawalerii, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1933 i 1938
- Regulamin musztry sił zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej, 1950
- Regulamin Musztry Sił Zbrojnych PRL, 1977
