Powstanie Bar-Kochby
Z Wikipedii
![Srebrna tetradrachma z roku ok. 133. Awers: Światynia Jerozolimska. Rewers: tekst "Pierwszy rok po wyzwoleniu Izraela".](../../../../images/local/8/87/Barkokhba-silver-tetradrachm.png)
Powstanie Bar-Kochby (132-135) – druga wojna żydowsko-rzymska, mająca na celu zrzucenie zwierzchnictwa Cesarstwa Rzymskiego nad prowincją Judeą.
Spis treści |
[edytuj] Historia
W 129 roku cesarz rzymski Hadrian wydał zarządzenie, aby na miejscu zburzonej Świątyni Jerozolimskiej zbudować świątynię Jowisza Kapitolińskiego. Miasto Jerozolima miało być przy tym całkowicie przebudowane na wzór hellenistyczny i służyć jako kolonia rzymska. Ponadto zabroniono Żydom obrzezania, karząc za to śmiercią.
W wyniku tych prześladowań, w 132 roku wybuchło kolejne powstanie żydowskie. Wodzem powstania, z tytułem "księcia Izraela" (hebr. nasi ha-Jisrael), został Szymon ben Koziba (inaczej Szymon Bar-Kochba), a arcykapłanem jego wuj Eleazar syn Charsoma. Obaj przywódcy wywodzili się z rodu Hasmoneuszy.
W wyniku walk Żydzi wyzwolili cały obszar prowincji wraz z Jerozolimą i ruinami Świątyni, w których wznowiono służbę ofiarniczą. W sumie powstańcy zdobyli ok. 50 twierdz oraz ok. 1000 miast i wsi.
Cesarz Hadrian wezwał z Brytanii generała Julisza Sewera oraz Kwintusa Lolliusza Urbikusa, a wojska ściągnięto aż znad Dunaju[1]. W 135 roku Rzymianie wkroczyli do Judei, rozpoczynając ciężkie walki z żydowskimi powstańcami. Latem 135 roku Rzymianie zdobyli Jerozolimę. Jako ostatni punkt oporu w Galilei padła twierdza Bethar, na południe od Cezarei. Była to siedziba Sanhedrynu i zarazem miejsce przebywania Szymona Bar-Kochby. Zamordowani zostali niemal wszyscy obrońcy, a pozostałych przy życiu sprzedano jako niewolników.
Ogółem podczas walk Rzymianie zburzyli 50 twierdz oraz 985 miast i wsi. Zginęło ok. 580 tysięcy Żydów[2].
Wzgórze świątynne w Jerozolimie zostało zaorane. Stanęła tam świątynia Jowisza i posąg Hadriana. Miasto nazwano Colonia Aelia Capitolina i uczyniono z niej kolonię dla wysłużonych żołnierzy syryjskich i fenickich. Judea opustoszała. Zakazano praktyk Judaizmu. Nazwę kraju zmieniono z Judei na Syria Palestina (Syria palestyńska, czyli filistyńska).
Za Antoninusa Piusa, w 197 i 351-352 w Palestynie wybuchły kolejne powstania żydowskie. Zostały jednak bardzo szybko stłumione.
[edytuj] Zobacz też
Przypisy
[edytuj] Linki zewnętrzne