Przewodnienie hipotoniczne
Z Wikipedii
Przewodnienie hipotoniczne - zaburzenie gospodarki wodnej, w którym dochodzi do nadmiaru wody w ustroju, przebiegające z zmniejszoną molalnością sodu, czyli z hiponatremią. Ten stan nazywany jest także zatruciem wodnym.
Stan przewodnienie hipotonicznego występuje dosyć rzadko, najczęściej dotyczy sportowców pijących ogromne ilości wody po zawodach[1], lub osób z problemami psychicznymi może być skutkiem celowego działania człowieka takiego jak tortury wodnej Toca[2].
Spis treści |
[edytuj] Przyczyny
Do rozwoju objawów przewodnienia hipotonicznego dochodzi w wyniku nadmiernej podaży płynów bezelektrolitowych lub w przypadkach nadmiernego wytwarzania wazopresyny. W obu wypadkach dochodzi do rozcieńczenia płynów ustrojowych i hiponatremii. Do tego stanu mogą również doprowadzić następujące sytuacje, które powodują zmniejszenia wydalania wody przez nerki bez adekwatnej ilości sodu (wydalanie tak zwanej wolnej wody);
- leczenie winkrystyną
- hipoproteinemia
- niedoczynność tarczycy
- niedoczynność kory nadnerczy
- choroby nerek
[edytuj] Objawy
W zależności od stopnia przewodnienia (czyli faktycznie hiponatremii) można zaobserwować:
- przesięki do jam ciała, obrzęki obwodowe
- obrzęk mózgu w przypadkach dużej lub szybko narastającej hiponatremii
[edytuj] Leczenie
Leczenie zależy od stopnia, czasu trwania (za przewwlekłą uważa się trwającą powyżej 48 godzin) i obrazu klinicznego przewodnienia hipotonicznego.
- Hiponatremię objawową, czyli przebiegającą z obrzękiem mózgu, leczy się agresywnie i niezależnie od stężenia sodu, gdyż jest stanem zagrożenia życia.
- Hiponatremię bezobjawową rozpoczyna się od ograniczenia podaży wody, jeśli stężenie sodu wynosi mieści się w granicach 125 - 130 mmol/l
- Hiponatremię bezobjawową ze stężeniem sodu poniżej 125 mmol/l, z uwagi na zagrożenie wystąpienia powikłań neurologicznych, leczy się poprzez wolne korygowanie stwierdzanych zaburzeń.
[edytuj] Ogólne zasady postępowania w przypadkach hiponatremii
- próba likwidacji przyczyny wyzwalającej hiponatremię
- hiponatremia powyżej 120 mmol/l nie wymaga agresywnego leczenia, chyba że występują objawy (hiponatremia objawowa)
- leczenie prowadzone powinno być bardzo wolno, przyrost natremii powinien wynosić 10 mmol/l/doba
- w przypadkach bezobjawowych po osiągnięciu stężenia sodu w surowicy rzędu 125 mmol/l, przerywa się leczenie dożylne i dalsze postępowanie ogranicza się do ograniczenia podaży płynów i stosowania NaCl drogą doutną.
[edytuj] Zasady leczenia hiponatremii objawowej
- w przypadkach objawowych, należy w trybie pilnym wyrównac zaburzenia gospodarki sodowej.
Wyrównanie hiponatremii jest zależne od tego, czy współistniej z hipowolemią, izowolemią czy hiperwolemią
-
- w przypadkach hipowolemii stosuje się 0,9% NaCl
- w przypadkach izowolemii stosuje się 3 - 10% roztwór NaCl
- w przypadkach hiperwolemii stosuje się 3 - 10% NaCl i diuretyki pętlowe
- konieczne jest równoczesne wyrównywanie stężenia potasu
- w przypadkach oporności na stosowane leczenie (brak przyrostu stężenia sodu) można zastosować demeklocyklinę
- w przypadkach obrzęku mózgu leczeniem ratunkowym jest podanie 20% mannitolu w ilości 100 - 200 mililitrów.
[edytuj] Bibliografia
- "Choroby wewnętrzne" pod red. A. Szczeklika, str. 2170 i 2173-2177 ISBN 83-7430-069-8
