Rafael Leonidas Trujillo
Z Wikipedii
Rafael Leónidas Trujillo Molina (24 października 1891 – 30 maja 1961), generał, rządził Republiką Dominikany od 1930 do 1961 r. (w tym jako prezydent w latach 1930-38 i 1942-52)
Spis treści |
[edytuj] Droga do władzy
Trujillo urodził się w biednej rodzinie w San Cristóbal na Dominikanie. W czasie okupacji amerykańskiej (1916-24), Trujillo wstąpił do Gwardii Narodowej. Przeszkolony został w obozie piechoty morskiej. Szybko awansował. Trujillo obalił prezydenta Vásqueza w 1930 r. Po niszczycielskim huraganie, który przeszedł nad krajem generał opracował plan przebudowy stolicy, która została zniszczona przez żywioł. Nazwę stolicy z Santo Domingo zmienił na Ciudad Trujillo (Miasto Trujillo). Na swoją cześć nazwał także najwyższą górę w kraju. Jego posągi były stawiane na całej wyspie. Władza była wykorzystywana przez niego do osobistego wzbogacenia się. Udało mu się także uzyskać wsparcie USA głównie dlatego, że był antykomunistą.
[edytuj] Charakter rządów
Trujillo uzyskał międzynarodowy rozgłos głównie dlatego, że popierał imigrację żydowską do kraju w przeciwieństwie do innych państw, które tej narodowości starały się raczej pozbyć w tym okresie. Niektórzy historycy oceniają to jako próbę dyktatora do "wybielenia" społeczeństwa Dominikany. Inni uważają że był to po prostu gest humanitaryzmu. Po hiszpańskiej wojnie domowej Trujillo zachęcał także do przybywania niedobitków armii republikańskiej.
W czasie gdy zachęcał do imigracji Europejczyków wydał także rozkaz zmasakrowania 20 tys. czarnych robotników haitańskich pracujących na plantacjach trzciny cukrowej w odpowiedzi na pomoc udzieloną przez Haiti opozycjonistom dominikańskim.
Trujillo opowiedział się po stronie aliantów w czasie II wojny światowej a jego działania przeciwko komunistom zyskały mu przychylność USA. Generał przedsięwziął wiele robót publicznych i otwarcie zachęcał inwestorów zagranicznych do przybywania do kraju. W czasie jego rządów miał miejsce w miarę wysoki wzrost gospodarczy, bogaciła się także klasa średnia. Pomimo swojej polityki represji politycznych udało mu się utrzymać popularność w pewnych regionach kraju. Najbardziej niekorzystnym zjawiskiem była wszechobecna korupcja. Pod koniec lat 50. większość dochodu narodowego Dominikany była bezpośrednio lub pośrednio zawłaszczana przez rodzinę Trujillo.
Ostatecznie mieszanie się Trujillo do spraw innych krajów w basenie Morza Karaibskiego doprowadził do jego izolacji przez sąsiadów. Zamachy dokonywane za granicą, porwania politycznych przeciwników a także zamach na prezydenta Wenezueli doprowadziły do sankcji gospodarczych ze strony USA i innych krajów Ameryki Łacińskiej.
Cieniem na jego osobie kładzie się szczególnie zlecone przez niego morderstwo sióstr Mirabal. Były one działaczkami ruchu rewolucyjnego mającego na celu obalenie dyktatora.
Innym skandalicznym wydarzeniem było zniknięcie Jesúsa de Galíndeza. Był on Baskiem z pochodzenia znajdującym się na wygnaniu, który początkowo służył reżimowi i pracował jako agent CIA. Rozgłos zyskał głównie dzięki ujawnieniu prawdziwego funkcjonowania rządów dyktatora. Na dzień przed publikacją swojej książki dotyczącej tej właśnie sprawy został porwany w Nowym Jorku i nigdy go już nie odnaleziono. Istnieją podejrzenia, że został przewieziony na Dominikanę a następnie poddany torturom i zabity.
[edytuj] Śmierć
Trujillo został zastrzelony przez członków własnych oddziałów 30 maja 1961 r. podczas podróży samochodem. Prawdopodobnie broń została dostarczona zamachowcom przez CIA. Było to spowodowane obawami Stanów Zjednoczonych, że reakcyjne rządy Trujillo mogą doprowadzić do podobnej sytuacji jak na Kubie.
Dyktator został pochowany na paryskim cmentarzu Cimetière du Père Lachaise na prośbę jego krewnych, którzy uciekli do Kanady, Francji i Hiszpanii
Jego syn Ramfis Trujillo przejął władzę po ojcu i po terrorze jaki spotkał wszystkich, którzy byli zamieszani w zamach na dyktatora został obalony i wygnany w końcu 1961 r.
Kiedy reżim Trujillo został oficjalnie rozbity a miejscom nazwanym na jego cześć przywrócono pierwotne nazwy byli członkowie reżimu zatrzymali swoją władzę praktycznie aż do wczesnych lat 90.
