Rajmund VI z Tuluzy

Z Wikipedii

Rajmund VI z Tuluzy, Rajmund VI z Saint-Gilles (1156-1222), syn Rajmunda V - hrabiego Tuluzy, po śmierci ojca w 1194 został hrabią Tuluzy i podobnie jak ojciec nie był w stanie przekonać władz Kościoła, że jego wioski i miasta nie są przesiąknięte herezją albigensów.

Oskarżony (prawdopodobnie niesłusznie) o przyczynienie się do śmierci Peire de Castelnau stał się celem świętej wojny, jaka rozpętała się w roku 1208. W 1211 został zaatakowany przez krzyżowców z Szymonem z Montfort na czele, któremu papież powierzył dowództwo wojskowe w krucjacie przeciwko albigensom (1209), którzy mieli dominować na ziemiach hrabstwa Tuluzy (Carcassonne, Albi i Béziers). Krucjata przerodziła się w podbój Langwedocji przez feudałów z północy. Walki charakteryzowały się wyjątkowym okrucieństwem i bezwzględnością: dokonywano rzezi całych miast. W samym Béziers zabito 20 000 mieszkańców. Słynne Zabijcie wszystkich, Bóg rozpozna swoich przypisywane jest duchowemu przewodnikowi krucjaty, papieskiemu legatowi, opatowi Arnaud Amaury'emu.

Po szybkim zdobyciu Béziers i Carcassonne Szymon z Montfort został wyznaczony namiestnikiem hrabstwa Tuluzy i w ciągu kilku lat dokonał podboju całej Langwedocji. Decydujące znaczenie miała bitwa pod Muret w 1213 r., gdzie Montfort pokonał znacznie większą armię Rajmunda i wspomagającego go szwagra, króla Aragonii, Piotra II, który w bitwie tej poległ. W 1215 Rajmund został ekskomunikowany i pozbawiony swych włości przez papieża Innocentego III. Szymon z Montfort przyjął tytuły hrabiego Tuluzy, wicehrabiego Béziers i Carcassonne oraz diuka Narbonny, ale cieszył się nimi tylko do swej śmierci w roku 1218.

Rajmund VI był pięciokrotnie żonaty. Odzyskane pod koniec życia hrabstwo Tuluzy odziedziczył po nim najstarszy syn, Rajmund VII.

[edytuj] Małżeństwa i potomstwo

12 września 1172 poślubił Ermessinde de Pelet (zm. 1176), hrabinę Melgueil, wdowę po Piotrze Bernardzie de Sauve, córkę Bernarda de Narbonne-Pelet, pana Alais i Béatrice, hrabiny Melgeuil.
około 1180 poślubił Béatrice de Béziers, córkę Rajmunda I Trencavel, wicehrabiego Béziers i Saure. Zmarła w 1193 tuż po urodzeniu drugiego dziecka:
- Konstancja, żona Sancha VII Mocnego (zm. 1234), króla Nawarry, potem Piotra V de Bermond, pana Anduze,
- Indie, żona Wilhelma, wicehrabiego Lautrec, od 1226 żona Bernarda II de l’Isle-Jourdain.
w 1193 ożenił się z Bourgogne de Lusignan, córką Amalryka II, króla Cypru i Jerozolimy i Eschivy d'Ibelin. Bourgogne zmarła w 1196.
w październiku 1196 poślubił Joannę Plantagenet (1165-1199), córkę Henryka II, króla Anglii i Eleonory Akwitańskiej. Joanna urodziła mu:
- Rajmunda VII (1197-1249), hrabiego Tuluzy,
- syna (ur. i zm. 4 września 1199).
w styczniu 1203 poślubił Eleonorę Aragońską (ok. 1182-1226), córkę Alfonsa II, króla Aragonii i Sanchy Kastylijskiej.