Rzeczne lodołamacze na Wiśle
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. |
Rzeczne lodołamacze na Wiśle - pod koniec XIX wieku, w zaawansowanym okresie rozwoju przemysłowego wzrosło zapotrzebowanie na przeciwdziałanie przeciwpowodziowe w zurbanizowanych obszarach nadmorskich. Pierwszą bazą wiślanych lodołamaczy stała się założona w 1889 roku baza remontowa w Górkach Wschodnich (dzisiejsza Stocznia Wisła).
Spis treści |
[edytuj] Od 1891 do 1945
Pierwszy rzeczny lodołamacz na obszarze ujściowym dolnej Wisły wszedł do eksploatacji w roku 1881. Został zbudowany, podobnie jak 12 kolejnych jednostek (które weszły do służby przed I wojną światową) w gdańskich stoczniach (Schichaua, F. Devrienta i J. Klawittera).
Wytyczenie nowego głównego koryta ujściowego Wisły (Przekopu Wisły) w latach 1890-1895, powstanie nowoczesnego systemu przeciwpowodziowego w ciągu Martwej Wisły i powstanie nowej Śluzy w Przegalinie doprowadziło do przebazowania flotylli lodołamaczy do portu w Przegalinie.
[edytuj] Państwowy Zarząd Dróg Wodnych w Tczewie
W okresie dwudziestolecia międzywojennego system dróg wodnych dolnej Wisły podlegał administracji Państwowego Zarządu Dróg Wodnych w Tczewie. W służbie tczewskiego zarządu wodnego znajdowały się kolejno (do wybuchu II wojny światowej trzy lodołamacze "Wrobna", "Gabriel Narutowicz" i "Rekin").
[edytuj] Od 1945 roku
Po wojnie nazwa zarządu wodnego uległa zmianie na Rejon Dróg Wodnych w Tczewie. Nowy rejon dróg wodnych dysponował 11 lodołamaczami (wszystkie zbudowane przed 1939 rokiem, z tego 5 jeszcze w XIX wieku). Były to jednostki pogdańskie jak i zdobyczne niemieckie - przydzielone w ramach reparacji wojennych bądź wydobyte i odbudowane.
Różnorodność jednostek i ich zaawansowany wiek techniczny doprowadziły do powstania nowych polskich konstrukcji lodołamaczy rzecznych opracowanych przez biura konstrukcyjne z Gdańska i z Wrocławia.
[edytuj] Projekt L-500
Konstrukcja została opracowana przez Gdańskie Biuro Konstrukcyjne Morskiego Taboru Pływającego przy współudziale Politechniki Gdańskiej. Wybudowano dwie jednostki przez Stocznię Remontową w Gdyni (prototyp o nazwie - "Rosomak").
[edytuj] Projekt L-250
Projekt L-250 został opracowany samodzielnie przez Biuro Projektów i Studiów Taboru Rzecznego we Wrocławiu. Budowę czterech jednostek projektu L-250 zlecono Stoczni Remontowej w Gdyni. W styczniu 1960 roku pierwszy prototypowy lodołamacz projektu L-250 pod nazwą "Lampart" podjął służbę w dzisiejszym Przedsiębiorstwo Budownictwa Wodnego z Tczewa. Oprócz swego priorytetowego przeznaczenia spełniał również funkcje holownicze. Po 44 latach służby lodołamacz został wycofany ze służby w roku 2004.
[edytuj] Statek muzeum
Rozważa się projekt przekształcenia "Lamparta" w pomnik materialnej historii polskiego budownictwa okrętowego i walki z żywiołem powodziowym w Tczewie.
Tczewskie lodołamacze przeprowadzały doroczną żmudną pracę kruszenia lodu na ujściowym obszarze dolnej Wisły, przyczyniając się znacząco do ochrony przeciwpowodziowej Żuław Wiślanych i odciążenia istniejących ziemnych umocnień przeciwpowodziowych.
