Sławosz Szydłowski
Z Wikipedii
Sławosz Mieczysław Szydłowski (ur. 20 lipca 1894 w Staszówku, zm. 24 stycznia 1952 w Warszawie) polski lekkoatleta, olimpijczyk.
Ukończył IV Gimnazjum we Lwowie (w 1913), a następnie rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej na kierunku inżynierii górniczej, które przerwał, gdy 16 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Walczył w kampaniach karpackiej, bukowińskiej i wołyńskiej. Od 3 listopada 1918w Wojsku Polskim. W wojnie polsko-ukraińskiej brał udział w walkach o Małopolskę Wschodnią i o Lwów. Został odznaczony orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem obrony Lwowa i medalem Orląt.
W 1920 ostał mianowany na stopień porucznika. W latach 1921-1922 był instruktorem lekkiej atletyki w Centralnej Szkole Wojskowej Gimnastyki i Sportu w Poznaniu służąc jednocześnie w 23 pułku ułanów. W 1924 zdemobilizowany, pracował w Warszawie jako urzędnik.
Był jednym z pierwszych wybitnych lekkoatletów niepodległej Polski. Specjalizował się w rzutach. trzynaście razy zdobywał tytuł mistrza Polski:
- rzut dyskiem - 1920, 1922, 1923, 1924 i 1925
- rzut młotem - 1923
- rzut oszczepem - 1920, 1921, 1922, 1923 i 1934
- rzut oszczepem oburącz - 1921 i 1927
Pięć razy był wicemistrzem Polski: pchnięcie kulą - 1920 i 1923, rzut dyskiem - 1927 i rzut oszczepem - 1925 i 1926. Zdobył również brązowe medale w rzucie dyskiem (1921 i 1926) i rzucie oszczepem (1927).
Był pięciokrotnym rekordzistą Polski w rzucie oszczepem (trzykrotnie), dyskiem i młotem.
Wystąpił na Igrzyskach Olimpijskich w 1924 w Paryżu, gdzie był chorążym polskiej reprezentacji. Startował w rzucie dyskiem i rzucie oszczepem, ale odpadł w eliminacjach. Zwyciężył za to w tych konkurencjach podczas Akademickich Mistrzostw Świata w Warszawie w tym samym roku. Czterokrotnie wystąpił w meczach reprezentacji Polski (w latach 1922-1931.
Startował w barwach Pogoni Lwów (1913-1924) i AZS Warszawa (1924-1931). W 1931 zakończył uprawianie sportu.
W czasie okupacji brał udział w konspiracji. Walczył w powstaniu warszawskim, gdzie został awansowany do stopnia rotmistrza. Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami za działalność podziemną.
[edytuj] Źródła:
- Bogdan Tuszyński, Polscy olimpijczycy XX wieku t. 2., Wrocław 2004, ISBN 83-4707-050-1
- Ryszard Wryk, Sport olimpijski w Polsce 1919-1939, Poznań 2006, ISBN 83-7177-278-5
