Short Sunderland
Z Wikipedii
| Short S.25 Sunderland Dane wersji Mk III / Mk V |
|
 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo | Wielka Brytania |
| Producent | Short Brothers |
| Typ | duża łódź latająca rozpoznawczo-bombowa lub transportowa (w razie potrzeby) |
| Załoga | 10 |
| Historia | |
| Data oblotu | 16 październik 1937 |
| Lata produkcji | VI 1938 - ? |
| Wycofanie ze służby | 1959 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | cztery 9-cylindrowe chłodzone powietrzem Bristol Pegasus XVIII / cztery 14-cylindrowe chłodzone powietrzem Pratt & Whitney Twin Wasp R-1830 |
| Moc | 1065 KM każdy / 1200 KM każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 34,38 m / 34,36 m |
| Długość | 26,01 m |
| Wysokość | 9,29 m |
| Powierzchnia nośna | 138,14 m² |
| Masa | |
| Własna | 14 969 kg / 16 783 kg |
| Startowa | 26 308 kg / 29 482 kg |
| Zapas paliwa | max. 11 602 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maksymalna | 341 km/h / 343 km/h |
| Prędkość przelotowa | 233 km/h / 214 km/h |
| Prędkość wznoszenia | początkowe 240 m/min / 256 m/min |
| Pułap | 4570 m / 5456 m |
| Zasięg | 4828 km / 4795 km |
| Długotrwałość lotu | max. 20 h |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 karabin maszynowy Vickers GO kal. 7,7 mm, 6 karabinów maszynowych Browning kal. 7,7 mm ewentualnie dodatkowo 6 karabinów maszynowych Browning kal. 7,7 mm i 2 karabiny maszynowe Browning kal. 12,7 mm bomby zwykłe i głębinowe oraz miny o masie do 2250 kg wersje przeznaczone do zwalczania U-Bootów były tak dozbrajane, że niekiedy liczba kaem-ów wynosiła 18 |
|
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania | |
Short S.25 Sunderland - duża łódź latająca konstrukcji brytyjskiej z okresu II wojny światowej. Wykorzystywana m.in. do patrolowania tras niemieckich łodzi podwodnych.
W latach 30. XX w. firma Short produkowała świetne pasażerskie łodzie latające, z których najbardziej znana była S.23 Empire (ang. imperium, cesarstwo). W 1934 r. zaczęto szukać możliwości zbudowania w oparciu o tę konstrukcję samolotu dla RAF-u. Pierwszy prototyp z płatem od S.23 został oblatany 16 października 1937 r. 7 marca oblatano ten sam samolot z nowym płatem, a dostawy dla RAF-u rozpoczęto już w czerwcu. Wyprodukowano 90 sztuk wersji Mk I z silnikami Pegasus XXII o mocy 1010 KM, uzbrojonych w 5 karabinów maszynowych 7,7 mm i 907 kg bomb. Pod koniec 1941 r. zaczęto budować wersję Mk II z silnikami Pegasus XVIII o mocy 1065 KM, wyposażonymi w dwustopniową sprężarkę, i 8 karabinami maszynowymi. 6 sztuk wersji Mk II zostało przebudowanych na pocztowo-pasażerski wariant Spartan. Po zbudowaniu 53 Mk II w grudniu zaczęto budować wersję Mk III z poprawionym kadłubem. Tych zostało zbudowanych 461 sztuk. Powiększona wersja z silnikami Hercules XIX o mocy 1700 KM początkowo nosiła oznaczenie Mk IV, a w produkcji seryjnej Seaford. Wersja Mk III, ale z amerykańskimi silnikami Pratt & Whitney Twin Wasp R-1830 nosiła oznaczenie Mk V. Wyprodukowano ich 155 sztuk, czyli łącznie 759 sztuk wszystkich wersji. Używane były one do lotów patrolowych i zwalczania okrętów podwodnych. Olbrzymi zapas paliwa, dochodzący do 11 602 l, pozwalał na 20-godzinne loty. Ze służby w RAF-ie zostały wycofane w 1959 r.
