Sopran koloraturowy
Z Wikipedii
| Terminy operowe | |
|---|---|
| Rodzaje oper | |
| singspiel | opera buffa (opera komiczna) | opera seria (opera poważna) | dramma giocoso | grand opera | kantata dramatyczna | |
| Rodzaje głosów | |
| basso profondo | bas | bas-baryton | baryton | tenor | kontratenor | kontralt | alt | mezzosopran | sopran | sopran liryczny | sopran dramatyczny | sopran koloraturowy | dyszkant | |
| Inne pojęcia związane z operą | |
| akt | aria | kastrat | libretto | partytura | prapremiera | premiera | primadonna | |
Sopran koloraturowy jest to najwyższy głos kobiecy, charakteryzujący się skalą c1 do f3 oraz dużą biegłością (szybkie i precyzyjne wykonywanie gam, obiegników, pasaży, ozdobników).
Za najtrudniejszą operową partię koloraturową uważa się partię Królowej Nocy z opery Czarodziejski flet W.A. Mozarta, nazywając nawet gwarowo umiejętność wykonywania jej oddzielnym zawodem śpiewaczym.
Partie koloraturowe występują m.in. w operach okresu bel canta (pierwsza połowa XIX wieku): Donizettiego, Rossiniego, Belliniego.
Głosem koloraturowym w Polsce śpiewały takie gwiazdy jak Bogna Sokorska, Halina Mickiewczówna, Ada Sari, Izabella Nawe, Zdzisława Donat, obecnie śpiewają Aleksandra Kurzak, Joanna Woś, Małgorzata Kubala, a wśród piosenkarek dwie, które dysponują rozległą skalą głosu z możliwościami obejmującymi cztery oktawy są piosenkarki Violetta Villas i Justyna Steczkowska, która, choć nie posiada głosu operowego, zwykłą emisją głosu dosięga dźwięki ponad skalę koloratury.
