Stanisław Wieroński
Z Wikipedii
Stanisław Wieroński (ur. 29 lipca 1883 w Żółkwi, zm. w 1956 w Krakowie – generał brygady Wojska Polskiego.
Na świat przyszedł w rodzinie Antoniego i Karoliny z Lipków. Uczęszczał do gimnazjum w Przemyślu, a następnie do Szkoły Kadetów Piechoty w Łobzowie pod Krakowem. Od sierpnia 1903 r. w armii austriackiej. Początkowo przydzielony do 11 pp stacjonującego w Jicynie w Czechach. W 1914 r. ukończył szkołę Korpusu Oficerów Sztabowych w Pradze.
I wojnę światową rozpoczął w stopniu porucznika jako dowódca kompanii, a następnie zastępca dowódcy batalionu. Walczył kolejno na froncie: serbskim, rosyjskim i włoskim. W 1917 r. kpt. Wieroński znalazł się na froncie włoskim nad Isonzo w obozie w Medeazza. Za walki na tym odcinku frontu został uhonorowany najwyższym odznaczeniem nadawanym w armii austro-węgierskiej Krzyżem Rycerskim Orderu Wojennego Marii Teresy. (189. promocja z 27 czerwca 1922 r.). W toku dalszej służby aż do końca wojny pozostawał na stanowisko referenta do spraw broni maszynowej w dowództwie 28 DP.
Po zakończeniu działań wojennych Wieroński znalazł się w niewoli włoskiej toteż do Wojska Polskiego wstąpił dopiero 15 marca 1919 r. W czasie wojen o niepodległość i granice Polski służył m.in. jako szef wydziału Dowództwa Okręgu Generalnego Lublin, szef sztabu Grupy gen. Karnickiego działającej na Wołyniu, szef sztabu 4 DP. Po 1920 r. ppłk Wieroński pełnił szereg funkcji sztabowych, a w latach 1922-1923 odbył kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej. Następnie pełnił funkcję szefa sztabu Generalnego Inspektoratu Piechoty, by od 1924 r. rozpocząć pracę w Departamencie I MSWojsk. W 1926 r. Wieroński został urlopowany, a następnie czasowo przeniesiony do dyspozycji szefa Sztabu Generalnego. W październiku 1926 r. powrócił do służby liniowej jako dowódca piechoty dywizyjnej 30 DP. Od marca 1927 r. aż do 1933 r. pełnił funkcję dowódcy 22 DPGórskiej, a w 1928 r. awansował do stopnia generała brygady. W 1933 r. przeniesiony w stan spoczynku. Po przejściu na emeryturę mieszkał w Krakowie.
Odznaczony:
- austriackim Orderem Marii Teresy
- 3-krotnie Krzyżem Walecznych,
- Orderem Polonii Restituta 4 kl.,
- Złotym Krzyżem Zasługi
- francuską Legią Honorową 4 kl.
Literatura
Mariusz Patelski, Polacy - kawalerowie Orderu Wojskowego Marii Teresy 1914-1918, "Teki Biograficzne" 2003, nr 1, s. 47-65.
- Gen. Stanisław Wieroński, Sanok, 1928 [1]
