Taśma nabojowa
Z Wikipedii
Taśma nabojowa - ruchomy pojemnik, służący do przenoszenia naboi do donośnika broni. W porównaniu z magazynkiem masa taśmy przypadająca na jeden nabój jest mniejsza, ale mechanizmy zasilania taśmowego są bardziej skomplikowane niż zasilania magazynkowego. Z uwagi na możliwość uzyskania przy zasilaniu taśmowym dużej szybkostrzelności praktycznej taśmy nabojowe są stosowane do zasilania karabinów maszynowych.
Taśma nabojowa może być wykonywana z tkaniny lub ze stali, prowadzono także próby taśm nabojowych wykonanych z innych tworzyw np. papieru. Ze względu na konstrukcję można taśmy podzielić na:
- elastyczne (ciągłe taśmy parciane i taśmy metalowe złożone z ogniwek)
- ciągłe - taśma stanowi jedną całość, poszczególne ogniwa taśmy są ze sobą trwale połączone.
- segmentowe - taśma składa się z segmentów zawierających od kilku do kilkudziesięciu ogniw, poszczególne segmenty łączone są ze sobą nabojami
- rozsypne - poszczególne ogniwa taśmy są ze sobą połączone nabojami
- sztywne (taśma wykonana jest z jednego arkusza blachy, z wytłoczonymi sprężynującymi uchwytami na naboje)
- półsztywne (składające się z segmentów taśmy sztywnej).
Gniazda taśmy w których umieszczone są naboje mogą być zamknięte (nabój jest najpierw wyciągany do tyłu, a dopiero potem dosyłany do przodu), lub otwarte (dzięki sprężystości ogniwa taśmy nabój może być wypchnięty prosto do przodu, co upraszcza konstrukcję broni).
Najstarszym typem taśmy nabojowej jest taśma parciana. Po raz pierwszy została ona zastosowana w karabinach maszynowych Maxima. Później pojawiły się taśmy sztywne z ogniwkami otwartymi skonstruowane we francuskich zakładach zbrojeniowych Hotchkissa (najbardziej znanym wzorem broni zasilanym tego rodzaju taśma jest ckm Hotchkiss Mle 14).
W okresie międzywojennym pojawiły się pierwsze ciągłe taśmy metalowe, najczęściej zamienne z wcześniej stosowanymi taśmami parcianymi. W 1934 roku do uzbrojenia Wehrmachtu wprowadzono ukm MG 34. Był on zasilany metalową, rozsypną taśma o ogniwach otwartych typu Gurt 34. Już po II wojnie światowej w Stanach Zjednoczonych i Europie powstał szereg wzorów taśm o konstrukcji wzorowanej na Gurt 34. Są wśród nich standardowe taśmy nabojowe NATO: M13 (dla amunicji 7,62 mm NATO) i M27 (dla amunicji 5,56 mm NATO).
W ZSRR i krajach Układu Warszawskiego standardem została ciągła taśma z ogniwkami zamkniętymi, skonstruowana dla karabinu maszynowego DS-39, używaną później także do zasilania ckm-u SG-43, czy używanego do dziś ukm-u PK/PKS.
