Taranowanie
Z Wikipedii
Taranowanie (taran) - sposób walki polegający na uderzeniu własnym samolotem, okrętem lub pojazdem w samolot, okręt lub pojazd nieprzyjaciela w celu jego uszkodzenia lub zniszczenia.
[edytuj] Na morzu
Taranowanie najwcześniej i najpowszechniej stosowane było w walce na morzu, jako początkowo najskuteczniejszy sposób pozwalający na zniszczenie okrętu przeciwnika. W tym celu w konstrukcji okrętów począwszy od starożytności stosowano dziób okrętu w formie zaostrzonego taranu, służącego do przebicia burty atakowanego okrętu pod wodą, co powodowało jego zatonięcie. Taranowanie stosowane było powszechnie w epoce okrętów wiosłowych z uwagi na względną łatwość ich manewrowania, niezależnego od wiatru, natomiast taktyka ta nie była na ogół przydatna w epoce okrętów żaglowych i została zastąpiona przez abordaż. Taranowanie jako metoda walki pojawiła się ponownie w połowie XIX wieku, z chwilą zastąpienia żagli maszynami parowymi. Do kilka przypadków skutecznego taranowania doszło podczas bitwy pod Lissą w 1866, co wywołało błędny pogląd o wciąż dominującym znaczeniu taranowania i spowodowało szerokie ponowne wprowadzenie taranu do konstrukcji okrętów. Mimo to, w obliczu rozwoju artylerii okrętowej, nowoczesna wojna morska już tylko sporadycznie stwarzała możliwości taranowania wroga i w wojnie na morzu miało ono w XX wieku marginalne znaczenie. W konstrukcji okrętów liniowych zaprzestano ostatecznie stosować taran po I wojnie światowej, na okrętach lżejszych klas (krążowniki, niszczyciele) - jeszcze przed I wojną światową.
Po I wojnie światowej taranowanie jednostek nawodnych było już rzadkością. Z uwagi na spore niebezpieczeństwo dla konstrukcji własnego okrętu, zwykle decydowano się na taranowanie lżejszych jednostek. Znanym przypadkiem tego typu było zatopienie amerykańskiego kutra torpedowego PT-109 dowodzonego przez Johna Kennedy'ego przez japoński niszczyciel "Amagiri" 2 sierpnia 1943. Zdarzały się również przypadki taranowania większych jednostek, niemniej w takich sytuacjach był to zazwyczaj manewr samobójczy. Słynnym zdarzeniem była próba staranowania przez uszkodzony niszczyciel brytyjski HMS Glowworm niemieckiego ciężkiego krążownika "Admiral Hipper" 8 kwietnia 1940, zakończona uszkodzeniem "Hippera" i zatonięciem niszczyciela.
Taranowanie okrętów podwodnych było natomiast manewrem stosowanym często. Okręt podwodny, jako jednostka o dość delikatnej konstrukcji, ulegała w czasie taranowania poważnym uszkodzeniom. Ponadto nawet w sytuacji, w której okręt podwodny zdołał uniknąć uderzenia przez zanurzenie się pod wodę, atakujący okręt był w dogodnej pozycji do użycia bomb głębinowych.
Na taranowanie okrętów podwodnych decydowały się również inne okręty podwodne. Słynnym przypadkiem było zatopienie okrętu podwodnego przez ORP Wilk - zatopiony okręt niestety był prawdopodobnie okrętem sojuszniczym.
[edytuj] W powietrzu
Taran jako technika walki sporadycznie zdarzał się także w lotnictwie wojskowym, jednakże ten sposób ataku zawsze wiązał się z dużym niebezpieczeństwem, a często pewnością zniszczenia także własnego samolotu. Dlatego też technika ta zwykle stosowana była przez pilotów w ostateczności, np. po uprzednim uszkodzeniu własnego samolotu w walce. Jako pierwszy zastosował taranowanie w walce powietrznej Piotr Niestierow 8 września 1914, zakończone zniszczeniem obu samolotów i śmiercią Niestierowa. Szczególnie często taranowanie stosowane, a nawet do pewnego stopnia propagowane było w ZSRR podczas II wojny światowej. Taranowanie stosowane było także jako samobójczy sposób walki, dotyczyło to także taranowania okrętów lub celów naziemnych przez samoloty (zobacz kamikaze).
[edytuj] Na lądzie
Najrzadziej taranowanie zdarzało się podczas walk na lądzie z uwagi na jego najmniejszą skuteczność. Najbardziej efektywne i najczęstsze były przypadki rozjeżdżania dział przez czołgi.
