Węgorczyca

Z Wikipedii

	Węgorczyca [strongyloidoza]
(strongyloidosis)
ICD-10:	B78
B78.0 Węgorczyca jelitowa
B78.1 Węgorczyca skórna
B78.2 {{{X.2}}}
B78.3 {{{X.3}}}
B78.4 {{{X.4}}}
B78.5 {{{X.5}}}
B78.6 {{{X.6}}}
B78.7 Węgorczyca rozsiana
B78.8 {{{X.8}}}
B78.9 Węgorczyca, nieokreślona

Larwa Strongyloides sterocostalis

Węgorczyca (strongyloidoza, łac. strongyloidosis, ang. strongyloidiasis) – choroba pasożytnicza wywołana przez nicienia węgorka jelitowego (Strongyloides sterocostalis), który cały cykl rozwojowy może odbyć w organizmie człowieka, może więc wskutek autozakażenia doprowadzać do wieloletniego przebiegu choroby.

[edytuj] Epidemiologia

Strongyloides sterocostalis występuje w strefie tropikalnej, szczególnie na obszarach Azji Południowo-Wschodniej, Afryki subsaharyjskiej i Brazylii.

[edytuj] Charakterystyka pasożyta i cykl życiowy

Cykl życiowy węgorka jelitowego.

Larwy mogą żyć w glebie jako larwy filariopodobne. Do organizmu człowieka mogą wnikać poprzez skórę lub błony śluzowe. Następnie drogą krwi przedostają się do płuc, następnie przez oskrzela do jamy ustnej. Następnie po połknięciu, przedostają się do jelita cienkiego, gdzie dojrzewają. Samice wytwarzają na drodze partenogenezy jaja, z których powstają larwy rabditopodobne, które bądź zostają wydalone z kałem na zewnątrz lub przez błonę śluzową okrężnicy lub skórę okolicy odbytu, mogą ponownie przedostać się do krwi i powtórzyć swój cykl życiowy.

[edytuj] Objawy i przebieg

Niepowikłana węgorczyca ma przebieg bezobjawowy lub przebiega z bólami brzucha i objawami skórnymi, które są najbardziej charakterystyczne dla tej choroby. W skórze, wzdłuż drogi wędrówki larw, pojawiają się linijne, rumieniowe, swędzące zmiany, szerzące się z szybkością 10 cm/godzinę^{[potrzebne źródło]}. W przypadkach powikłanych występują: biegunka, wymioty, nudności, zapalenie jelita grubego, objawy krwawienia z przewodu pokarmowego. Wszystkie one mogą prowadzić do utraty masy ciała i wyniszczenia. Objawy ze strony układu oddechowego są rzadkie. U osób z obniżoną odpornością może doprowadzić do śmierci .

[edytuj] Rozpoznanie

Jeśli nie obserwuje się charakterystycznych objawów skórnych na obszarze endemicznym, podejrzenie choroby może sugerować występowanie znacznej eozynofilii. Ostateczne rozpoznanie może postawić po stwierdzeniu larw (jaja nie występują wskutek wewnątrzjelitowego rozwoju larw rabditopodobnych) w kale. Larwy filariopodobne mogą być stwierdzone w bioptatach z dwunastnicy lub jelit, a w przypadku masywnych infekcji, także w ślinie, popłuczynach oskrzelowo-pęcherzykowych. Istnieją też metody immunoenzymatyczne wykrywające przeciwciała przeciwko antygenom węgorka.

[edytuj] Leczenie

• tiabendazol
• albendazol^[1]

Obowiązuje leczenie nawet bezobjawowych postaci choroby.

[edytuj] Zakażenie Strongyloides fulleborni

Występuje w Afryce i Papui-Nowej Gwinei. Chorują noworodki i niemowlęta, które ulegają zakażeniu bezpośredniemu podczas karmienia piersią. Choroba powoduje bóle brzucha, wymioty i nudności i zaburzenia oddychania^[2].

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Inwazje i choroby pasożytnicze. W: Zbigniew Pawłowski: Choroby zakaźne i pasożytnicze. Zdzisław Dziubek (red.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, ss. 473-475. ISBN 83-200-2748-9. 

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strongyloidosis. CDC Division of Parasitic Diseases. [dostęp 13 października 2007].

Przeczytaj też zastrzeżenia dotyczące pojęć medycznych na Wikipedii!
Wikiprojekt: Nauki medyczne • Portal: Nauki medyczne