Wojna Kleomenesa
Z Wikipedii
Wojna Kleomenesa (zwana także: Wojną Sparty ze Związkiem Achajskim) 228 p.n.e. - 222 p.n.e. to konflikt pomiędzy Spartą i jej królem Kleomenesem III przeciwko Związkowi Achajskiemu i wspierającej go Macedonii.
Spis treści |
[edytuj] Kulisy wojny
W roku 235 p.n.e. do władzy w Sparcie doszedł Kleomenes III, który kontynuował politykę reform w tym państwie, zapoczątkowaną przez Agisa IV. Celem władcy było przywrócenie konstytucji a także władzy nad utraconymi w IV w p.n.e. greckimi ziemiami na rzecz Teb i Macedonii.
[edytuj] Wojna ze Związkiem Achajskim
Przyczyną wojny stało się zdobycie przez Spartan należącej do Megalopolis Belbiny. Megalopolis jako tradycyjny wróg Sparty, zwróciło się o pomoc do Związku Achajskiego, rządzonego przez stratega Aratosa z Sikionu. Pierwszy atak na zajęte przez Spartę miasto Orchomenos zakończył się niepowodzeniem. Po drugiej stronie Kleomenesowi udało się natomiast zająć Methydrion. Kolejne ataki Aratosa przypuszczone z zachodu z kierunku Elis, odparte zostały przez Kleomenesa na górze Lykaion. Spartanie nie zapobiegli jednak zajęciu przez przeciwnika twierdzy Mantyneja w Arkadii w roku 227 p.n.e.
Po niepowodzeniach Kleomenes dostał się w ogień krytyki w kraju. Pod Megalopolis jednak, jego wojska odparły atak przeciwnika w bitwie obronnej, w której poległ m.in. achajski dowódca Lydiades. W roku 226 p.n.e. Spartanie wtargnęli do Koryntu i Argolis, rozbijając przeciwnika w bitwie pod Hekatombaion w pobliżu Dyme. Po tej klęsce Związek Achajski zwrócił się o pomoc do króla Macedonii Antygona III Dosona.
[edytuj] Macedonia włącza się do wojny
Chcąc pozyskać Antygona, Achajczycy zaproponowali Macedończykom zwrot Koryntu. W roku 224 p.n.e. Antygon na zgromadzeniu w Aigion przyłączył się do Związku Achajskiego, pod warunkiem przewodnictwa i wyznaczenia własnej strategii wojny. W tym czasie sytuacja Związku stała się trudna, po zdobyciu przez Spartan całego półwyspu Peloponeskiego. Spartanie zbudowali nowe umocnienia w Koryncie, nie udało im się jednak zdobyć Sikionu, bronionego przez Argosa.
Kolejna kampania w roku 223 p.n.e. w Arkadii przebiegała ze zmiennycm szczęściem dla obu stron i była bardzo krwawa. Kleomenes zdobył Megalopolis, które nakazał zrównac z ziemią, Antygon natomiast wkroczył do Tegei, Orchomenosu i Mantyneji. Sytuacja była jednak niekorzystna dla Spartan, którzy wyraźnie ustępowali Macedończykom i Achajczykom pod względem ilościowym. Także próby Kleomenesa uzyskania pomocy finansowej ze strony Ptolomeusza III zakończyły się niepowodzeniem.
[edytuj] Porażka Sparty
W roku 222 p.n.e. wojska koalicji antyspartańskiej wtargnęły do Lakonii, gdzie latem tego samego roku doszło do decydujacej bitwy pod Sellazją. Bitwa zakończyła się klęska Spartan, a Kleomenes zmuszony został do ucieczki do Egiptu. Potęga Sparty została zniszczona ostatecznie, a państwo nie odgrywało juz większej roli w świecie greckim.
