Wojna głodowa
Z Wikipedii
Wojna głodowa – konflikt polsko-krzyżacki w 1414 roku.
W czerwcu 1414 roku wobec niechęci Krzyżaków do negocjacji Jagiełło postanowił znów zbrojnie wyruszyć na tereny państwa zakonnego. Krzyżacy jednak chcąc uniknąć otwartej bitwy pochowali zapasy i schronili się w zamkach, co utrudniało siłom polsko-litewskim prowadzenie działań wojennych. Mimo tego wojska polskie przy pomocy Związku Jaszczurczego zdobyły Nidzbork, Ostródę, Olsztyn, Olsztynek, Kiszpork, Biskupice, Prabuty i 26 grudnia 1414 roku Kurzętnik. W przeciągu kilku tygodni wyzwolona została cała Warmia po Elbląg i Braniewo.
Gdy wojska polskie zdobyły zamek w Brodnicy, jedną z głównych krzyżackich warownii wielki mistrz zaproponował odstąpienie Polakom ziemi chełmińskiej i południowej części Pomorza, król jednak odmówił. Po liście Krzyżaków do papieża z propozycją przeniesienia sporu na drogę dyplomatyczną wystąpił legat papieski Jan biskup Lozanny. Król polski Władysław Jagiełło zawarł z Krzyżakami rozejm i zgodził się dochodzić swych roszczeń na Soborze w Konstancji. Komisja powołana do rozpatrzenia sporu nie znalazła rozstrzygnięcia i zaleciła sąd rozjemczy, któremu przewodniczył Zygmunt Luksemburski. Niekorzystny dla Jagiełły wyrok oraz dalsze przeciąganie się sporu doprowadziło do nowej polskiej wyprawy wojennej na terytoria Zakonu w 1420 r.
[edytuj] Zobacz też
I (gdańska) • II (kujawska) • III (wielka wojna) • IV (głodowa) • V (nieszawska) • VI (trzynastoletnia) • VII (popia) • VIII (pruska)
