Zakon Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą
Z Wikipedii
| Krzyżowcy z Czerwoną Gwiazdą | |
 |
|
| Pełna nazwa | Rycerski Zakon Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą |
| Nazwa łacińska | Ordo Militaris Crucigerorum cum Rubea Stella |
| Skrót zakonny | OCr |
| Kościół | Kościół katolicki |
| Założyciel | Św. Agnieszka Czeska |
| Data założenia | przed 1219 |
| Rok zatwierdzenia | ? |
| Liczba zakonników | 20 (1995) |
| Liczba Polaków | ? (1995) |
| witryna zakonu | |
Zakon Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą (łac. Ordo Militaris Crucigerorum cum Rubea Stella - OCr)
Zwani również krzyżakami z czerwoną gwiazdą, szpitalnikami, braćmi szpitalnymi i krzyżowcami gwiaździstymi.
 |
|
Wyodrębnili się w początku XIII wieku ze wspólnot świeckich działających od 1130 r. przy jerozolimskich szpitalach. Pozostawali pod jurysdykcją biskupa Betlejem. O ich działalności militarnej w Ziemi Świętej nic nie wiemy. Po opuszczeniu Palestyny zakon porzucił z czasem działalność militarną i poświęcił się swojemu pierwotnemu celowi, czyli opiece nad chorymi i starcami w szpitalach, później także pracą duszpasterską w parafiach. W 1237 r. osiedlili się w czeskiej Pradze i tam założyli pierwszy szpital przy kościele pw. św. Franciszka. W 1252r. do symbolu czerwonego krzyża otrzymali czerwoną sześcioramienną gwiazdę, co stało się ich znakiem wyróżniającym do czasów współczesnych.
Krzyżowcy byli wówczas zgromadzeniem laickim, rządzącym się regułą augustiańską, obejmującym mężczyzn i kobiety. Zakon miał w tym czasie swoje domy zakonne i szpitale w Czechach, gdzie do największego rozkwitu zgromadzenia doszło za panowania cesarza Karola IV (prowincja czeska posiadała wówczas 60 szpitali i domów zakonnych), a także w Austrii, Chorwacji, Słowenii, Węgrzech, Siedmiogrodzie, we Francji, Anglii, Szkocji, na Morawach , we Włoszech oraz w Polsce na Śląsku.
Zakon sprowadziła na Śląsk do Wrocławia z Pragi księżna Anna, wdowa po księciu Henryku II Pobożnym. Fundacja doszła do skutku w 1253 r. Zakon był najpoważniejszą podówczas instytucją zajmującą się szpitalnictwem na Śląsku i posiadał swoje szpitale w Bolesławcu, Świdnicy, Ziębicach, Legnicy i Kluczborku.
Jeszcze na początku XX wieku zakon funkcjonował w Czechach i w Austrii. Opiekował się 26 parafiami i miał 85 członków, z których kilkunastu pracowało w gimnazjach i na Uniwersytecie Praskim.
Do dziś zakon przetrwał tylko w Czechach, gdzie w 1995 r. liczył 12 kapłanów i 8 braci zakonnych mieszkających w dwóch klasztorach.
