Zbigniew Werner

Z Wikipedii

Zbigniew Henryk Werner (ur. 2 sierpnia 1925 w Krakowie), geolog, specjalista geologii złóż surowców chemicznych, a zwłaszcza złóż soli, oraz geologii gospodarczej.

[edytuj] Życiorys

Z Krakowa cała rodzina przeniosła się do Zawiercia, gdzie ojciec, podpułkownik Wojsk Polskich, był komendantem miasta. Po kilku latach powrócił do Krakowa i wstąpił do Szkoły Podstawowej im. Św. Wojciecha, jednej z najstarszych szkół publicznych Krakowa (założona w 1797). Po sześciu latach Szkoły Podstawowej wstąpił do gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego, w której ukończył dwa lata. Trzeci rok został przerwany przez II wojnę światową.

Następnie uczył się na dwuletnich Kursach Przygotowawczych do Szkół Zawodowych stopnia wyższego oraz w dwuletniej Szkole Technicznej Górniczo-Hutniczo-Mierniczej. Obydwa kursy ukończył z wyróżnieniem. Po ich ukończeniu zatrudniony został w Staatliche Technische Prüfanstalt jako kreślarz u prof. Andrzeja Bolewskiego.

W 1946 otrzymał świadectwo dojrzałości z tytułem technika hutniczego. Absolwent Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1951). Dyplom magistra nauk technicznych i inżyniera geologa otrzymał na Oddziale Poszukiwawczym Wydziału Geologiczno-Mierniczego na podstawie pracy Złoże solne okolic Rybnika.

W l. 1945-1953 pracował na AGH w Zakładach: Mineralogii i Petrografii (u prof. Andrzeja Bolewskiego), Geologii Ogólnej i Paleontologii (u prof. Walerego Goetla) oraz Halurgii (u prof. Józefa Poborskiego).

Decyzją Prezesa Centralnego Urzędu Geologii podjął w 1953 pracę w Państwowym Instytucie Geologicznym na stanowisku kierownika Zakładu Złóż Soli. Stanowisko to utrzymał podczas kolejnych zmian nazwy (i zakresu merytorycznego) Zakładu na Zakład Złóż Ropy i Soli oraz Zakład Soli i Surowców Chemicznych. Następnie sprawował funkcje kierownika Zakładu Badań Geologicznych za Granicą, Zakładu Geologii i Prognoz Surowcowych Świata i Zakładu Geologii Gospodarczej.

W l. 1955-1962 prowadził prace geologiczno-dokumentacyjne złóż soli kamiennych i soli potasowo-magnezowych w Kłodawie, Lubieniu, Łaniętach, Rogoźnie, Mogilnie, Górze oraz w Damasławku. Począwszy od 1963 prowadził poszukiwania złóż soli kamiennych i soli potasowo-magnezowych nad Zatoką Gdańską. Wynikiem poszukiwań było odkrycie złoża soli kamiennej i czterech soczewowych siarczanowych złóż soli potasowo-magnezowych (polihalit).

Od 1963 Samodzielny Pracownik Naukowo-Badawczy w PIG. W 1966 uzyskał na AGH stopień doktora nauk technicznych na podstawie pracy Poszukiwania i badania złóż soli na Niżu Polskim na tle stratygrafii i tektoniki zagłębia cechsztyńskiego (promotor prof. Józef Poborski).

W l. 1968-1970 był ze strony polskiej zastępcą koordynatora Projektu UNDP Poszukiwanie złóż soli potasowych w Polsce. W ramach tego projektu, w l. 1967-1968 był stypendystą ONZ w USA i w Kanadzie. W 1973 został mianowany na stanowisko docenta w PIG.

W l. 1972-1977 brał udział w Sesjach Komitetu Zasobów Naturalnych ONZ w Kenii (Nairobi), Indiach (Delhi), Japonii (Tokio) i Szwajcarii (Genewa).

Brał udział w realizacji szeregu projektów geologicznych za granicą: 1976 Libia - jako konsultant General National Organization for Industrialization w Trypolisie (złoża soli kamiennej i solanki Abu Kammash nad Morzem Śródziemnym); 1977 i l. 1984-1987 Algieria - jako konsultant SONAREM w zakresie występowania soli potasowych w Algierii; 1982 Irak - jako ekspert State Organization for Minerals (SOM) do opracowania programu badań dla rozpoznania zasobów soli jeziora Shari.

Brał udział w geologicznych studiach poównawczych złóż surowców chemicznych w Angoli, Chinach, Czechosłowacji, Kolumbii, na Kubie, w Mongolii, Nigerii, Panamie, Peru, Rumunii, Wenezueli, na Węgrzech i w d. Związku Radzieckim.

W l. 1988-1989 sprawował funkcję Sekretarza Naukowego PIG. W l. 1988-1990 był też koordynatorem studium wyboru lokalizacji składowiska odpadów promieniotwórczych, m.in. w krajowych złożach soli kamiennej. Zagraniczne studia magazynów odpadów promieniotwórczych odbył w Niemczech, Szwecji i Japonii.

W 1983 uzyskał stopień Dyrektora Górniczego I Stopnia.

W 1997 przeszedł na emeryturę.

Uhonorowany: Zespołową Nagrodą IV Stopnia Państwowej Rady ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej za opracowanie metody profilowania radiometrycznego poziomych otworów wiertniczych (sole potasowe), Zespołową Państwową Nagrodą II Stopnia w dziedzinie techniki za udział w odkryciu złoża soli potasowych, polihalitowych w Zatoce Puckiej.

Odznaczony: Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Wyróżniony: odznaką Zasłużony Pracownik Instytutu Geologicznego, złotą odznaką Państwowego Instytutu Geologicznego, złotą odznaką Zasłużony dla Polskiej Geologii, srebrną odznaką Zasłużony dla Górnicrwa PRL, odznaką Zasłużonego Działacza SITG.

Autor około 60 publikacji i 80 opracowań archiwalnych.

[edytuj] Bibliografia

1995, Doc. dr inż. Zbigniew Werner, Who is Who ? (4), Wiadomości Państwowego Instytutu Geologicznego, nr 13(52), Warszawa