Zygmunt Zimowski
Z Wikipedii
| bp Zygmunt Zimowski | |
 |
|
| Dewiza: Non ministrari sed ministrare Nie przyszedłem aby mi służono lecz aby służyć |
|
| Data wyboru | 28 marca 2002 |
| Urodzony | 7 kwietnia 1949 Kupienin |
Zygmunt Zimowski (ur. 7 kwietnia 1949 w Kupieninie) – polski duchowny katolicki, biskup radomski, Biskup Emigrantów oraz delegat Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji.
Jego rodzice to Stanisław i Maria z domu Nowakowska. Sakrament chrztu świętego otrzymał 8 maja 1949 w kościele parafialnym pw. NMP Królowej Polski w Mędrzechowie. W tej miejscowości ukończył też szkołę podstawową, zaś liceum ogólnokształcące w Dąbrowie Tarnowskiej. W 1967 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. Święcenia kapłańskie przyjął 27 maja 1973 w bazylice katedralnej w Tarnowie z rąk bp. Jerzego Ablewicza. W latach 1973-1975 był wikariuszem w parafii pw. św. Elżbiety w Starym Sączu. Następnie rozpoczął studia specjalistyczne w zakresie teologii dogmatycznej w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po ukończeniu kursu licencjackiego wyjechał na dalsze studia do Innsbrucku w Austrii. Tam w 1982 r. otrzymał tytuł doktora w zakresie teologi dogmatycznej na fakultecie teologicznym Uniwersytetu Leopolda Franciszka.
1 lutego 1983 rozpoczął pracę w Kongregacji Nauki Wiary Stolicy Apostolskiej. 14 kwietnia 1988 został mianowany kapelanem Jego Świątobliwości, a 10 lipca 1999 prałatem honorowym. Podczas swojego pobytu w Watykanie pełnił funkcję postulatora w Kongregacji ds. Kanonizacyjnych, prowadząc trzy procesy beatyfikacyjne: Karoliny Kózki, Romana Sitki i Marii Julitty Ritz. W latach 1983-1990 pomagał w duszpasterstwie parafii pw. MB Dobrej Rady w Rzymie. Od 1991 r. był kapelanem w Domu Macierzystym Sióstr Benedyktynek Wynagradzających Najświętszemu Obliczu Chrystusa pana w Bessano Romano.
Jest autorem i redaktorem kilku pozycji książkowych, m.in.:
- Pod opieką Matki i Królowej,
- Modlitwa – droga nawrócenia i służby,
- W trosce o pełnię wiary,
- Carolina Kózka – il coraggio dell'innocenza.
Opublikował też kilkadziesiąt artykułów współpracując z redakcją "L'Osservatore Romano", "Niedzieli" i "Rycerza Niepokalanej dla Polonii". Angażował się w przygotowanie Katechizmu Kościoła Katolickiego, szczególnie w wydanie w języku polskim. Współpracował także z Radiem Watykańskim, gdzie wygłaszał homilie, prelekcje, rekolekcje i komentarze do dokumentów watykańskich.
28 marca 2002 w Wielki Czwartek papież Jan Paweł II mianował go biskupem ordynariuszem radomskim. Święceń biskupich 26 maja w katedrze radomskiej udzielił mu prefekt Kongregacji Nauki Wiary Joseph Ratzinger. Jako swoje zawołanie biskupie przyjął słowa: Non ministrari sed ministrare – Nie przyszedłem aby mi służono, lecz aby służyć.
W strukturach Episkopatu Polski jest przewodniczącym Komisji Nauki Wiary, członkiem Komisji Ekumenicznej i Polskiego Towarzystwa Mariologicznego.
| Sukcesja apostolska | |
| Konsekrator: | Joseph Ratzinger |
| Współkonsekrator: | Józef Kowalczyk |
| Współkonsekrator: | Edward Materski |
| Data konsekracji | 26 maja 2002 |
| Miejsce konsekracji | Katedra w Radomiu |
| Konsekrował | |
| Współkonsekrował | |
| Biskup | Data konsekracji |
| Wacław Depo | 9 września 2006 |
