Bitwa pod Mohaczem

Z Wikipedii

Bitwa pod Mohaczem - bitwa 29 sierpnia 1526, w której wojska węgierskie dowodzone przez króla Ludwika II zostały rozbite przez armię otomańską pod dowództwem Sulejmana I.

W roku 1521 Turcy po zajęciu Belgradu skierowali się na północny zachód zagrażając ziemiom chrześcijańskim. Kolejna kampania rozpoczęła się w roku 1526 i była skierowana przeciwko Węgrom. Sulejman I zażądał od Węgrów wysokiego trybutu. Węgrzy odrzucili żądania, w wyniku czego sułtan na czele ponad 60 000 armii (wśród niej 35 000 jazdy i 15 000 Janczarów) skierował się na północ. Król Ludwik II Jagiellończyk na czele 20 000 (w tym 4000 jazdy ciężko zbrojnej) ludzi nie czekając na wzmocnienia w Chorwacji i Siedmiogrodu wyruszył z Budy na spotkanie przeciwnika.

Obie armie spotkały się pod Mohaczem. Węgrzy zamierzali początkowo zająć pozycje obronne budując tabor, jednak na wniosek wywodzącej się ze szlachty jazdy węgierskiej zdecydowano się przypuścić atak. Ciężkozbrojnej jeździe węgierskiej bez problemu udało się przebić przez wojska tureckie. Następnie Węgrzy ruszyli w kierunku tureckiego taboru bronionego przez Janczarów i naszpikowanego licznymi działami. Ostrzał turecki zabił wielu Węgrów, w których szeregach wybuchła panika. Wielu żołnierzy zginęło z rąk tureckich podczas ucieczki, liczni potopili się w rzece, wśród nich król Ludwik II.

Śmierć króla spowodowała że wkrótce ziemie Czech i Węgier dostały się pod panowanie Habsburgów. Ziemie Węgierskie podzielono na 3 części. Środek kraju z Budą i Pesztem stały się prowincją turecką. Na wschodzie powstało półautonomiczne księstwo pod rządami Osmanów, jedynie zachodnia część z dzisiejszą Słowacją rządzona była przez królów Węgierskich z dynastii Habsburskiej. Przez kolejne lata na granicach stale dochodziło do walk. Turcy panowali na zdobytych ziemiach przez 150 lat zanim zostali ostatecznie pokonani przez Habsburgów.